Op bezoek bij Ken en Barby

Zondagochtend was voor de verandering geheel ontbijtloos, aangezien ik ditmaal in de achtertuin van een hotel verbleef en ik vroeg de biezen pakte om naar Barby te lopen. Ik pakte de afslag naar een bos waarvan Google maps aangaf dat hier wel wegen doorheen liepen. Die waren er ook wel, maar op een gegeven moment liep het spoor dood en moest ik me een weg zien te banen door allerlei struikgewas. Daar kwam ik de eerste teken van deze reis tegen. Ik vroeg me al af wanneer ik die krengen tegen het lijf zou lopen. Gelukkig waren het er maar twee. Op de Veluwe kun je op een afstand van 100m tientallen zo niet honderden (kleine) teken op je broek krijgen zodra je van het pad af gaat. Het zal wel nog iets te koud zijn voor deze beestjes. 

Op een gegeven moment zag ik weer een stukje weg op de kaart waar ik mijn weg wat gemakkelijker zou kunnen vervolgen. Daar eenmaal aangekomen bleek ook deze weg totaal te zijn verwilderd. Bovendien stond er een hele batterij aan honingraten, opgesteld door de lokale imker. De bijen die deze honingraten bewoonden kwamen en masse aangevlogen vanuit een nabijgelegen veld met koolzaad. Ik zag het al voor me, zoals ook eens in Polen is gebeurd, dat ik daar doorheen zou lopen en als een leeglopende ballon er aan de andere kant weer uit zou sprinten. Dan maar weer een blokje om. Uiteindelijk kwam ik dan toch aan bij een soort voetpad, wat me langs een prachtige rij klaprozen voerde.

De weg leidde mij vervolgens langs een stuwwal, waarbij ik uitkeek over de uiterwaarden van de rivier de Elbe. 

Na hier enkele km te hebben gelopen kon ik de brug pakken naar het centrum van Schönebeck.

Hier was een kermis aan de gang, die nog enigszins op gang moest komen. Het wisselvallige weer van die dag hielp daarin ook niet mee. Toch was ik blij dat de kermis er stond, want op zondag kun je overdag vrijwel nergens iets te eten halen behalve bij een Döner zaak. Daar word je echter ook niet blij van na dat een paar keer te hebben geprobeerd. Een dikke worst met  Kaiserbrötchen werd mijn lunch.

Na me hier aan tegoed te hebben gedaan ging ik maar gauw verder, want Schönebeck zelf was niet heel spannend. Bovendien wilde ik graag van mijn ma horen hoe de kerkdienst was verlopen, waarbij aan het einde van de dienst mijn interview van donderdagmorgen werd uitgezonden. Al gauw stroomden de donaties binnen! Met bedragen van 50 EUR tot zelfs 100 EUR liep de teller op tot een huidig bedrag van 2.400 EUR. Daarmee heb ik al 80% van mijn streefbedrag binnen en ik zit nog niet eens op de helft van mijn reis.... Ik vind het geweldig dat de mensen mijn doelstelling van 3.000 EUR in deze mate willen ondersteunen gedurende mijn reis. Ook werd er zeer positief gereageerd op mijn 10-15 min aan fame. 

Na zo'n 10km te hebben gelopen vanaf Schönebeck, viel me op dat er naast het dorpje Barby een zeker meer gesitueerd was. Bij dit meer was ook een camping en aangezien ik al twee dagen niet gedouched had, leek het me wel prettig om hier kamp op te slaan. Bovendien, 7 EUR per overnachting is nagenoeg gratis. Zodoende wijzigde ik mijn koers naar deze camping, alwaar ik een leeg veld aantrof op één camper na. En uiteraard, die camper behoorde toe aan twee Hollandse pensionado's. Uit veiligheidsoverwegingen ging ik daarom pal naast hun camper staan, zodat mijn tent niet zo opviel. Dat bleek een gouden zet want niet veel later kwamen ze terug van een elektrische fietstocht en raakten we aan de praat. Ik kreeg een wijntje ingeschonken, wat snacks, vervolgens nog een wijntje en daarna nog een kleintje. En zo, op een lege maag, zat ik half aangeschoten een uur lang naar al hun reisverhalen te luisteren. Een inspirerend stel wel, die eigenlijk liever wild camperen dan op campings staan. Op die manier maakten ze, naar eigen zeggen, veel meer aanspraak. Ik vond het fijn om even de avond weg te kletsen met deze twee nuchtere Hollanders. 

Het werd inmiddels al laat en mijn maag zat flink te rommelen. Tijd voor een vette hap bij de enige pizzeria van Barby. Na daar nog een flinke Weißen bier achterover te hebben geslagen was het tijd om naar mijn nest te gaan. Maar eerst nog even genieten van die bijzondere wolkenpartijen in dit deel van Duitsland.

Vanmorgen stond ik iets later op, omdat ik initieel maar 19km zou lopen vandaag. Nadat ik de pas er aardig in had kreeg ik echter het briljante idee om toch nog wat verder te lopen. Naar het dorpje Maxdorf welteverstaan. Onderweg liep ik door dorpjes die duidelijk anders waren dan wat ik gewend was in 'West Duitsland'. 

Zoals je kunt zien hebben veel van deze huizen de tand des tijds maar moeilijk weten te doorstaan. Half gesloopt, vervallen, gescheurde muren afgewisseld door huizen voorzien van een nieuw verflaagje om het DDR-tijdperk enigszins op te fleuren. Je komt het allemaal tegen hier.

Het duurde niet lang alvorens ik bij het tweede pontje van mijn reis arriveerde, bij de rivier de Saale. Aan de overkant zat een fietser rustig te wachten totdat de veerman eens zou arriveren. Ik had werkelijk geen idee hoe lang dat zou duren, maar aangezien de fietser daar vast geen uren zou blijven wachten, deed ik mijn schoentjes uit en maakte ik een start met het schrijven van dit reisverhaal.

Een half uur ging voorbij en warempel, een dikke Dodge pick-up truck kwam aangezet en de bestuurder waggelde rustig het vaartuig op. Na enkele minuten stond ook ik aan de overkant en was ik blij dat een zwemtocht mij bespaard was gebleven. 

Eenmaal in het dorpje Patzetz aangekomen kwam ik een zogeheten Alte Lok tegen, het voorste stuk van een treinwagon. Waar deze voor gebruikt werd zou ik niet weten, maar ik kan me voorstellen dat ook dit treinstel uit de DDR-tijd stamt.

Na een korte pauze ging ik verder naar het dorpje Wulfen, waar ik in eerste instantie mijn rondje langs de deuren zou maken. Daar trof ik opeens een hunnebed aan, midden in het dorp! Super random en bijzonder om zo tegen te komen. 

Na een kleine 3km kwam ik aan in het dorpje Maxdorf. Hier zou ik een plekje zoeken voor de nacht. Het was gelijk raak bij een huis aan de rand van het dorp, alwaar ik een enorme tuin tot mijn beschikking heb. Meneer kon geen redenen vinden om mijn verzoek te weigeren en wees me een plaatsje aan waar ik kon overnachten. Dat ging makkelijker dan verwacht! Ik had het vermoeden dat dit wel eens een dorpje zou kunnen zijn met louter bejaarde mensen. Bij bejaarden moet je meestal niet aankomen met een verzoek als de mijne. Wat overigens geheel begrijpelijk is. Des te fijner dat het zo snel weer lukte om een plekje te vinden voor de nacht. Het dorpje zelf is overigens piepklein. De grootste trekpleister is een stokoud kerkje omringd door een begraafplaats.

Momenteel zit ik in mijn tentje dit reisverhaal af te schrijven. Mijn host heb ik tot dusver alleen aan de deur gezien. Wellicht dat dat nog veranderd zodra de avond vordert. Voor nu kijk ik vooral uit naar het stadje Halle, waar ik overmorgen zal aanbelanden. Tot de volgende!