Mijn taak is volbracht - het einde van mijn pelgrimage naar Krakau

De afgelopen paar dagen was een lange keten van onafgebroken lachen, gieren en brullen met mijn twee broers en zus. Ik heb ontzettend genoten van het feit dat we mijn intocht op deze manier hebben kunnen vieren met z'n allen. 

Voor dit reisverhaal wil ik eerst nog even teruggrijpen naar de laatste wandeldag, op zaterdag 9 juli. Die ochtend had ik zo goed geslapen dat ik niet eens wakker werd van mijn eigen wekker. Tegen 09:15 ging ik de deur uit om voor de laatste keer proviand in te slaan, om daarna nog even het kasteel te bewonderen wat een stukje verderop gelegen was. 

Na te hebben genoten van dit mooie uitzicht ging ik beginnen aan de laatste 12km naar Krakau. Het werd een fraaie wandeling langs de rivier de Wisła.

Het was slechts twee uurtjes lopen eer ik aankwam bij de buitenste ring van de stad. Nog even een heuveltje op langs een kerkhof, heuveltje weer af, een straatje uitlopen en dan....daar lag ze. Wawel Castle. Een prachtig gezicht, waar ik even vanaf een bankje naar heb zitten kijken. Het was toen nog niet echt ingedaald, het idee dat ik nu echt was aangekomen in Krakau. Van tevoren zat ik me nog af te vragen hoe ik zou reageren op het weerzien van Wawel Castle. Zou ik spontaan beginnen te janken? Zou ik denken: "Ja, daar is ie dan eindelijk". Zou ik in totale euforie uitbarsten? Mijn reactie was eigenlijk heel gematigd. Ik was simpel gezegd tevreden met het feit dat ik nu eindelijk was aangekomen, na dagen van toeleven naar dit ene moment. Dat heeft denk ik te maken met het feit dat de aanloop er naartoe heel lang duurde. Heel. Lang. Hierdoor komt het ook niet meer als een verrassing dat je op de laatste dag aankomt in Krakau, zeker als je op een gegeven moment weet dat je het wel gaat halen. Echt overmand worden door emoties is er dan ook niet echt bij. 

Na Wawel Castle vanaf de overkant te hebben bewonderd en wat plaatjes te hebben geschoten, ging ik weer verder richting het oosten. Ik had namelijk al weken een beeld in mijn hoofd om op één van de grafheuvels van Krakau een foto te maken. Die foto zou van achteren genomen moeten worden waarbij ik mijn rugzak boven het hoofd houdt, uitkijkende over de skyline van Krakau. Als Atlas die de wereld boven het hoofd houdt, zo dacht ik.

Eenmaal aangekomen bij de grafheuvel, wat zo'n 3/4u lopen was richting het oosten, kwam ik er ter plekke achter dat het uitzicht hier minder bijzonder was als aanvankelijk gedacht. Er was eigenlijk niks aan, om heel eerlijk te zijn. Snel een kiekje maken en dan maar een betere plek zoeken voor die finale foto. 

Uiteindelijk leek het me veel geschikter om deze finale foto vlak voor Wawel Castle te maken, waar ik ook binnen was gekomen. Zodoende vroeg ik een voorbijganger of hij even dit historische moment voor mij kon vastleggen. Met onderstaande foto als resultaat!

Rond 14:00u maakte ik dan eindelijk mijn intocht naar het centrum, onder leiding van een heuse livestream sessie waarbij mijn volgers via Instagram met mij mee konden kijken. Langs Wawel Castle, door al. Grodzka om ten slotte te eindigen bij het Rynek van Krakau. Daar stonden mijn broers en zus me al op te wachten met een prachtig ingevuld bord. Ik begon helemaal te stralen toen ik ze op me af zag komen lopen. Gelijk kreeg ik een fles champagne in mijn handen gedrukt, alsof ik tijdens een Formule 1 Grand Prix werd gehuldigd als de nummer 1. 

Wat volgde was, zoals al eerder gezegd, een lang weekend waarin volop werd gelachen en we de meest uiteenlopende activiteiten hebben ondernomen. Zo gingen we naar een Haunted House om onze cortisol levels op stang te drijven, gingen we schieten met hand,- en aanvalswapens op een schietbaan, hebben we een macabre tour gevolgd en zijn we de nodige barren afgegaan die Krakau rijk is. Daarnaast zijn we nog naar Auschwitz geweest, als ook naar Zakopane met een kort bezoekje aan een waterpark. En dat allemaal in slechts vier dagen tijd. Als je dacht dat ik wel zou rusten na binnenkomst, dan heb je het mis! 

Inmiddels zijn mijn broers en zus weer in Nederland en ben ik hier als enige achtergebleven. Ik wilde nog wat langer blijven, om ook even voor mezelf alles op een rijtje te zetten alvorens ik hier weg zou gaan. Ik ben blij dat ik mezelf die tijd alleen in Krakau heb gegund. Met z'n vieren ben je immers altijd samen, dus echt tijd voor reflectie heb je niet. 

Terugkijkend op deze reis, met alle foto's die ik onderweg heb gemaakt, de mensen die ik heb ontmoet, kan ik wel stellen dat dit een reis van een monumentale omvang betreft. Het is ontzettend bijzonder voor me dat ik dit zo 'even' heb geflikt. "Een voettocht van Velp naar Krakau", als ik dit hardop uitspreek geloof ik amper dat ik dat in twee maanden tijd heb gedaan. Het opent deuren naar een geheel nieuwe stijl van reizen: zowel het solo reizen, als ook het te voet afleggen van een reis. Ik zit al te fantaseren over een voetreis beginnende in Krakau, om vervolgens door zuid Polen en Tsjechië richting de Alpen te lopen, dwars door Oostenrijk en Zwitserland, om te eindigen in Lyon, Frankrijk. Dat is een afstand van minimaal 1.400km, dus nog net wat meer als wat ik nu heb afgelegd. Hier is het terrein echter veel zwaarder met grotere hoogteverschillen. Ooit maar eens kijken of zoiets haalbaar is in een bepaalde tijdsframe. 

Wat mijn voettocht naar Polen betreft, vond ik het contact wat ik onderweg legde met de mensen het meest bijzonder en (met name in Duitsland) ook verrassend gemakkelijk. Hoe snel mensen je vertrouwen om je vervolgens vanalles aan te reiken is op zichzelf iets heel moois om zo te hebben mogen ervaren. Voor mij waren deze contactmomenten dan ook de hoogtepunten van deze reis, gevolgd door de vele natuurgebieden die op zijn tijd wonderschoon aandeden. 

Hetgeen ik het meeste hekelde tijdens mijn reis, is denk ik de vermoeidheid in combinatie met de verdoofd aanvoelende voetzolen. Dit speelde vooral tegen het einde. Ook de eindeloze hoeveelheid vliegjes die op me gingen zitten zodra ik een bospad insloeg begon me op een gegeven moment aardig te irriteren. Het zijn echter kleine dingen vergeleken met wat het me heeft opgeleverd. Ik had het voor geen goud willen missen en zou het ook niet anders gedaan hebben dan op deze manier. 

Ik wil ook iedereen nogmaals bedanken voor de steunbetuigingen via mijn blog, Whatsapp, Instagram, you name it! Het gaf me zeker het gevoel alsof ik dit niet helemaal in mijn eentje aan het doen was. Ook wil ik iedereen bedanken die een donatie heeft gedaan ten gunste van de goede doelen organisatie From the Depths Foundation. Het geld zal ik ergens in de komende dagen overmaken naar het betreffende rekeningnummer. Verder wil ik mijn ouders bedanken voor het steunen van mij in mijn ondernemingen, zowel op mentaal als ook financieel vlak. Zij hebben mij grotendeels gemaakt tot wat ik nu ben en zonder hun had ik dit in meerdere opzichten nooit kunnen doen.

Ik vond het leuk om voor jullie als lezers van mijn blog meermaals een reisverhaaltje op papier te zetten. Ik kijk dan ook uit naar onze volgende digitale ontmoeting! Als afsluiter wil ik iedereen aanmoedigen om vooral de sprong in het diepe te wagen, mocht de situatie zich daarvoor lenen. Op moment dat je daar de noodzaak toe voelt, maakt het denk ik niet eens zozeer uit wat de uitkomst is van die sprong, zolang je maar begint met af te zetten. Langdurige stilstand is immers achteruitgang in mijn optiek, zeker wanneer je aanvoelt dat de huidige situatie niet werkbaar is en je leven wel een opfrissing kan gebruiken. Bezeil dan die onbekende wateren en wie weet ga je er net als ik met een schat aan nieuwe inzichten en ervaringen ervandoor!