Wildkamperen in de bossen van Oklesna

Gisterochtend begon mijn dag met een sterke bak koffie, gevolgd door een rijk ontbijt geheel verzorgd door babcia (Danuta).

Tijdens het ontbijt raakte ik even aan de praat met de zoon van babcia. Ik vroeg hem min of meer hetzelfde, namelijk wat hij ervan vond om zo dicht bij een plek als Auschwitz te wonen. Hij zei heel stellig dat het hem niets deed en vergeleek het met het wonen naast een kerkhof. Daar word je ook niet emotioneel van. Het is voor hem een plek waar weliswaar heel veel mensen zijn omgekomen, maar meer ook niet. Ik kan me ergens wel inleven in zijn manier van kijken naar dit kamp. Je kunt ook niet anders dan er een vrij neutrale houding over aan te nemen, wanneer je besluit om op 100m van Auschwitz je kinderen op te voeden. Het is ook niet te doen als je telkens bij het tandenpoetsen in tranen uitbarst bij het zien van het volgende uitzicht:

Na het ontbijt ging ik toch nog weer even langs Birkenau zelf, al was het een kleine omweg. Toch kreeg ik een naar gevoel hiervan, bij het wederom zien van de contouren van dit kamp. Wellicht als ik een paar weken naast Auschwitz kampeer, dat dit dan verdwijnt....

Deze dag ging ik vanuit Oświęcim naar Oklesna lopen, wat een goede 31km lopen was. Helaas was ik die dag (en nu nog steeds) niet helemaal fit. Zeg maar gerust ziek, aangezien ik al bijna een week met een ontstoken keel en lichte koorts rondloop. Dat maakte de laatste dagen behoorlijk zwaar. Was het eerst de hitte waardoor ik nauwelijks nog doorhad waar ik liep, was het nu vermoeidheid en ziekte waardoor ik als een soort hersendood figuur over de weg slenterde. Dan weer wat sneller, dan weer half slingerend over de weg. Stukje bij beetje kwam ik echter vooruit. Gek genoeg hou ik ook minder pauzes in dezer dagen, aangezien ik als een soort robot maar door blijf lopen. Lopen met nog maar één doel: steeds dichter bij Krakau komen. 

Deze hike had overigens wel het langverwachte Poolse landschap waar ik voorheen zo naar hunkerde. Mooie uiterwaarden, meanderende rivieren, heuvels in de achtergrond, stukjes moeras afgewisseld door kleinschalige akkers en graslanden. Het zou een vrij romantische wandeling zijn geweest, ware het niet dat ik nauwelijks oog had voor de omgeving. 

Toen ik op ca. 4/5 van de dagtrip het dorpje Jankowice doorkruiste, zag ik van ver bij een huis een bejaard stel en een jongeman van een jaar of 35 in de voortuin zitten. Zij hadden mij ook al gauw in het oog, waarop de jongeman driftig naar me begon te wijzen. Ik deed maar vast m'n headphones uit, denkende dat ze vast wel een praatje wilden maken. Vervolgens liep de jongeman weg en was hij al vertrokken nog voordat ik aankwam bij het hekwerk, waarna ik een praatje aanknoopte met het oudere stel. Ik legde hen uit, in het Pools, waar ik naar op weg was en waar ik vandaag kwam. Meteen schoot babcia in de babcia-modus. Ze nodigde me gelijk uit om een bord zupa jarzynowa te komen eten. Dat ging er bij mij wel in! En daar bleef het uiteraard ook niet bij. Na de soep met brood en een glas zelfgestookte kompot, volgde een bak koffie met pączek. Tot slot nog een mierenzoet snoepje om alles af te toppen. Dit is nu Poolse gastvrijheid op zijn best! Een wandelaar in huis nemen en die helemaal volstoppen met eten totdat hij genoeg zegt. Ik vond het prachtig om dit zo spontaan mee te maken (en lekker!). 

Na zo een half uurtje te hebben gezeten vervolgde ik weer mijn weg naar Oklesna. Hier aangekomen merkte ik dat het weer enigszins begon om te slaan. Na wat huizen te zijn afgegaan, weliswaar zonder succes, begon het dan ook te regenen. Ik stond op dat moment naast een bosje, welke precies tussen twee wijken in gelegen was. Even twijfelde ik of ik hier mijn tentje zou moeten opzetten. Ik was namelijk in heel Oklesna ofwel geen mens tegengekomen, dan wel weggebonjoured door alle waakhonden. Ik had dan ook weinig motivatie om nog in de regen op zoek te gaan naar een plekje bij iemand thuis. Uiteindelijk leek het me wel lachen om deze vorm van kamperen ook maar eens te incorporeren in mijn wandelavontuur. Zodoende zette ik dan ook mijn tentje op, midden in het bos, omringd door bomen..... en muggen. 

Het enige problematische bij deze overnachtingsplaats, was het feit dat dit bosje zich op een heuvel bevond. Hierdoor was het behoorlijk lastig om een effen stuk grond te vinden. Kort samengevat: ik zou die nacht in een hoek van ca. 15 graden slapen, waarbij ik met elke beweging steeds een stukje naar beneden gleed. Het was 19:30 toen ik hier aankwam en ik heb, zo goed als dat kon, tot 07:00u in mijn tentje geslapen. Ik kan u vertellen dat ik deze nacht vaak wakker ben geworden met een kloppend hart, op moment dat er weer eens een tak afbrak en op de grond neerplofte. Dit is immers ook een gebied waar wilde zwijnen en wolven zich ophouden, waardoor een dergelijke kampeersessie niet geheel zonder gevaar is. Het had het einde van mijn trip wel dat extra vleugje drama gegeven, half opengereten worden door de slachttanden van een wildzwijn of de klauwen van een wolf...

De volgende morgen, vandaag dus, was ik blij dat ik de nacht goed was doorgekomen en ging er dan ook gauw weer van tussen. Op naar Piekary, een dorpje wat zo'n 25km verderop lag en slechts 13km van Krakau was verwijderd. Ook deze wandeling had een mooie intro, waarbij ik langs uiterwaarden en door heuvels moest om de eerste 5km op mijn naam te zetten.

Daarna werd het echter al snel weer puur en alleen asfalt. Kilometers lang, uren achter elkaar, louter asfalt. Dit was dan ook hét moment om de zombie modus weer in gang te zetten. Dat lukte dan ook uitstekend, totdat er op een gegeven moment een enorme plens water over me heen werd gegooid en deze robot even drie keer moest knipperen om te kijken of alles het nog deed.

De laatste paar km van deze dagtrip keek ik half scheel van vermoeidheid, zo opgebrand was ik. Het zal u dan ook niet verrassen dat ik in Piekary een kamertje heb geboekt, zeker na afgelopen nacht in het bos. Lekker een queensize bed voor mij alleen. Het is te hopen dat ik me morgen wat beter voel, zodat ik dit bijzondere moment, mijn finish in Krakau, met het volle verstand kan meemaken. Uiteraard zal ik hier nog een laatste verslag aan wijden, alvorens ik dit verhaaltje uit blaas. Daar kan echter wel wat tijd overheen gaan, aangezien ik ook nog met mijn broers en zus ga vieren dat ik in Krakau ben aangekomen. Wat ik eerder al zei: eerst de ervaring, daarna pas de verslaglegging.