De laatste week heeft zijn intrede gedaan

Vandaag stond een voettocht vanuit Ujazd naar Gliwice op het programma. Maar: eerst zoals vanouds een ontbijtje, geheel verzorgd door mijn gastvrouw!

Een koffietje, wederom kanapki, een stuk staart. Daarna werd ik ook nog overladen met proviand voor onderweg. Zie, in Polen kan het wel! Je moet het misschien net wat meer treffen. 

De dagtrip naar Gliwice betrof een afstand van 29km, door stukjes bos en langs enkele dorpjes. Eigenlijk was de eerste helft van deze wandeling het mooist, daarna ging het qua omgeving snel bergafwaarts (figuurlijk) met een ellenlange weg die me naar Gliwice bracht.

Eenmaal aangekomen in Gliwice ging ik na een korte nap een ommetje maken door het centrum. Dit bleek wederom een stad te zijn waar ik nog niet eerder van had gehoord, maar wat wel een fraai centrum had!

Ik was echter zo afgemat van de afgelopen dagen, dat ik vrij kort na het avondeten weer richting mijn kamertje ging. Vanavond slaap ik in een appartementencomplex, bestaande uit meerdere kamers met een aantal gedeelde ruimtes. In een stad een tentje opzetten wil ik namelijk niet eens aan beginnen, niet in Nederland, niet in Duitsland en zeker niet in Polen.

De afgelopen dagen herinner ik me er ook meermaals aan dat dit hele avontuur inmiddels bijna is afgelopen. Na aankomende zaterdag zullen er (voorlopig) geen dagetappes meer komen. Geen pijnlijke knieën, voeten, enkels, schenen en kuiten meer. Geen plakkerige armen en benen van al het zweet, muggenspray en zonnebrandcrème. Geen vliegjes meer die me constant zitten op te jagen. Geen (half vergane) kadavers meer aan de kant van de weg van aangereden wild, waar een onmiskenbare lijkenlucht vanaf komt. Geen wandelingen meer langs de berm van autowegen. Geen Polen die je raar aan zitten te kijken. Geen rugzak meer om van 18kg op dagelijkse basis. Geen stuk brood met worst als avondeten meer.

Maar ook (voorlopig) geen reisverhalen meer, geen overnachtingen meer bij wildvreemden, geen gesprekken meer met mensen onderweg en bij de mensen thuis, geen bergen om te bestijgen en weer van af te dalen. Geen reacties meer van mensen op mijn blog, de donaties die op zijn einde lopen en geen verdere verkenning richting het Oosten.

Als ik het zo stel, dan klinkt het wellicht alsof ik graag weer naar huis ga. Ik zal u verklappen: dat is ook wel zo. Het is mooi geweest. Mijn voeten zijn moegestreden, mijn geest hunkert naar het einddoel behalen. Ik merk ook dat ik in al die weken zo ontiegelijk veel heb gezien, dat er, zeker op warme dagen, nog maar weinig binnenkomt in mijn bewustzijn. Het enige bordje wat in mijn hoofd in grote neon letters nog aan en uit flikkert is het woordje 'Krakau'. 

Tussen mij en Krakau zit nog zo'n 130km aan wandelmeters, waarbij ik een kleine omweg maak via KL Auschwitz. Ik ben uitgerekend voor aankomende zaterdag 9 juli, omstreeks 14:00u. Mocht u mij willen feliciteren met deze bevalling, dan is deze rond dit tijdstip, mits alles natuurlijk orderlijk verloopt, van kop tot staart (?) afgerond. Ik kan dan met trots terugkijken op een voltooide voetreis van Velp naar Krakau. Wie had dat ooit gedacht... 

Als laatste wil ik in dit reisverhaal nog even een shout-out doen naar de mensen van PKN Velp, die gisteren met groot succes een veiling tot stand hebben laten komen ten behoeve van From the Depths foundation, met een monsterlijke opbrengst als gevolg. Veel dank dan ook aan Auke Walda en Dick van der Kolk voor het willen optreden als veilingmeesters. In het bijzonder wil ik ook Anne-José, dochter van Dick van der Kolk, bedanken voor het opperen van het idee van deze veiling. Ik vind het een briljant initiatief en het resultaat mag er zijn!

Als laatste wil ik ook nog Marja Rutten bedanken voor het afnemen van de interviews, onder technische begeleiding van wederom Auke Walda. En tot slot, een bedankje aan enkele van mijn trouwste supporters; Geertje van der Burg en de familie Stap. Al deze mensen hebben mijn reis op hun eigen manier nog specialer gemaakt. Dit zal mij altijd bijblijven. De gemeente van de PKN Velp vond ik een warm nest om als kleine jongen onderdeel van te zijn. Na deze reis is dat nest alleen maar warmer geworden. Heb ik toch nog een positieve invulling van het begrip klimaatverandering weten te vinden!