Maarten op zijn zevenmijlslaarzen

Vanochtend vertrok ik omstreeks 08:15 uit Opole, waarbij het ochtendzonnetje een mooie gloed over de stad legde. Zoals het een studentenstad betaamt was het centrum ook compleet uitgestorven op de zondagmorgen, een schril contrast met de avond ervoor waarbij geschreeuw en gegil continu door de zijstraatjes schalmden. 

Gelukkig heb ik gisteren nog enigszins kunnen slapen, ondanks dat m'n grote vriend uit Oekraïne snurkte als een os. Enfin, een bak koffie uit de automaat en gaan met die banaan. Vandaag heb ik tot drie keer toe de plannen omgegooid. In eerste instantie zou ik naar Gogolin lopen, wat zo'n 25km verderop gelegen was. Dat vond ik echter wel wat weinig, dus ging ik een iets andere richting op, naar Rożniątów.

Halverwege de trip kwam ik er echter achter dat een afslag die ik zou moeten nemen helemaal niet (meer) bestond, waardoor ik noodgedwongen een andere route moest pakken. Daardoor veranderde de route weer, ditmaal naar het dorpje Olszowa. 

Onderweg naar Olszowa kreeg ik echter last van de ambitiekriebels, iets waar ik deze week al vaker last van heb gehad. Ik kreeg namelijk het schitterende idee om in plaats van 39km naar Olszowa, maar liefst 52km naar het dorpje Ujazd te lopen. Gewoon omdat het kan en om eens te ervaren hoe één dag van de vierdaagse aanvoelt. Met een temperatuurtje van 26 graden ging ik de challenge aan. 

Tegen een uur of 13:00 ging ik ook nog even met mijn ma bellen, in verband met de veiling die toen net van start was gegaan. Ik vond het zo mooi om te zien en horen hoe iedereen het naar de zin leek te hebben. Mooi ook hoe zo'n reis niet alleen bij de adresjes die ik aandoe, maar ook bij de mensen in Velp meerdere vonkjes heeft doen ontspringen. Deze veilingdag is voor mij dan ook een prachtig gebaar en eerbetoon aan mijn wandeltocht naar Krakau. Iets waar ik altijd met trots en dankbaarheid op terug zal kijken. Na het belletje met mijn ma had ik al dik 30km erop zitten, wat me tot dan toe heel prima af ging. 

Het weer viel me ook enorm mee. Als het net als drie dagen geleden weer 34 graden was geweest, dan had ik dit nooit zo gedaan. Maar met deze temperatuur en een pauze om de 10-15km was het heel prima te doen. Echter, Polen moest me toch nog eventjes bij de kladden grijpen op deze dagtocht. Ik volgde namelijk weer eens een pad welke na zo'n 300m was veranderd in een groot brandnetelbos. Ondanks verwoede pogingen om dit te omzeilen, kon ik op een gegeven moment niet meer verder en moest ik wel door een graanakker weer afbuigen naar de geasfalteerde weg. Derhalve loop ik de heuvel af, door een stuk platgewalste graanplanten. Voorts loop ik langs de bosrand richting de hoofdweg, als er opeens een paar vliegen om me heen zitten te zoemen. Die paar vliegen vormden echter al gauw een hele wolk aan steekvliegen, die zó brutaal waren dat ze zelfs recht mijn mond in vlogen!! Ik zal u zeggen dat geen Pool ooit een backpacker zo hard heeft zien rennen als op deze dag. Het moet er bijzonder komisch uit hebben gezien. En het mocht niet baten ook! Als een moedereend die met haar kuikens op stap is, zo rende ik in de rondte waarbij mijn kroost me trouw in de nek zat te hijgen. Ronduit verschrikkelijk. Dit scenario is wel precies wat ik verwachtte dat zou gebeuren in Polen, aangezien ik een dergelijk voorval al eens eerder heb meegemaakt in het oosten van Polen. Gelukkig was ik dit keer bewapend met een insectenspray en ik heb dan ook rond zitten spuiten alsof mijn leven ervan af hing. Zo voelde het wel even, althans. 

Het laatste half uurtje naar Ujazd was dan ook sneller dan gepland en iets na 20:00u kwam ik aan op mijn eindbestemming. Ik zag toevallig net een jongeman in zijn tuin aan het werk. Ik dacht dit is mijn kans om een slaapplekje te vinden. Ik sprak hem aan in het Pools, maar was even de draad kwijt met mijn pitch dus begon ook half in het Engels te praten. Dat was echter ditmaal een hit, want de beste man kon heel degelijk Engels. Ik legde uit wat ik kwam doen en wat ik nodig had, waarna hij aangaf dat ik ofwel bij hem kon slapen dan wel bij het nabijgelegen meer. Ik koos voor het eerste, wat me geen windeieren heeft gelegd. Mevrouw en dochter kwamen namelijk kort daarna naar buiten om kennis te maken, waarna ik een heel bord met kanapki (belegde plakjes brood) en watermeloen voorgeschoteld kreeg. Dat is wel zo fijn na een hele lange dag lopen. Ik was er namelijk eigenlijk al op ingesteld dat ik ergens zou gaan wildkamperen, aangezien het al laat begon te worden. Des te fijner dat het vandaag zo snel gelukt is wat betreft het vinden van een plekje. Zojuist heb ik nog even een klein rondje gemaakt bij het verlaten kasteel en het meer van Ujazd. Morgen ga ik weer door naar Gliwice. Tot de volgende!