Een vluchtig bezoek aan de Ottostadt Magdeburg

Het ontbijten met de mensen bij wie ik overnacht begint inmiddels een gewoonte te worden. 'Gewoon' is het natuurlijk verre van, althans in een normale setting waarin je bijvoorbeeld op vakantie bent. Dat ontbijten voelt ook elke keer weer alsof ik voor school op uitwisseling ben in Duitsland, waarbij ik een weekje niet bij één maar bij maar liefst zeven gastgezinnen verblijf. En dat niet voor slechts een week, maar maar voor twee maanden met enkele korte tussenpozen. Elke dag een ander gastgezin, waarbij je in de laatste derde van de reis ook nog de grens over gaat naar Polen. Dat is best een pittige uitwisseling voor de middelbare school.

Wanneer je het in dit perspectief plaatst, denk je wellicht dat de reis me zwaar valt. Ik zal je zeggen, het kost ook wel enige moeite om elke avond jezelf opnieuw voor te stellen, af te tasten hoe de ander is, wat wel en niet kan et cetera. Ik maak het mezelf echter makkelijk door in de basis alleen te mikken voor het meest basale: een plek om mijn tentje op te zetten. De rest kan ik altijd zelf verzorgen en alles wat ik me toegeworpen krijg is bonus. De verwachtingen zijn dus telkens betrekkelijk laag, waarbij tegenslagen beperkt blijven tot een dichte deur. Zo houd ik grip op mijn emotionele stabiliteit. Als ik van alles en iedereen afhankelijk zou zijn, dan was deze tocht heel anders geweest. 

Enfin, genoeg gefilosofeerd. Vandaag begon ik de dag met, je raadt het al, een ontbijtje! Koffie en verse broodjes van de bakker, dat blijft lekker. Na het zoveelste afscheid van mijn hosts, vervolgde ik mijn weg naar de Altstadt van Magdeburg. Hier startte ik om 11:00u met een guided tour door de stad, waarbij onze gids een en ander vertelde over de voornaamste bezienswaardigheden van Magdeburg: 

Zo is de Dom van Magdeburg een van de oudste en grootste Gotische kerken van Duitsland. Ook heeft Maarten Luther, die met zijn vijfennegentig stellingen het Protestantisme heeft ingeluid, in deze stad niet alleen gestudeerd maar later ook gepredikt. 

Daarnaast zijn er ook nog ruim opgezette gebouwen te vinden die Stalinistische invloeden kennen, afgewisseld met meer artistieke bouwwerken en in een afgezonderd straatje nog wat gebouwen die de Baroktijd moeten nabootsen.

Van dat laatste is helaas nagenoeg niets meer overgebleven, aangezien ook Magdeburg de dans niet ontsprongen is wat betreft bombardementen gedurende de Tweede Wereldoorlog. Zo'n 80% van de stad Magdeburg zou toen met de grond gelijk zijn gemaakt. 

Als je je dat dan weer beseft, begin je jezelf af te vragen in hoeverre Putin ooit een stad heeft bezocht die toentertijd hetzelfde lot heeft moeten ondergaan en wat daar de gevolgen van zijn. Fysiek was hij vast aanwezig in de steden, maar mentaal is er weinig blijven plakken. 

Aan het einde van de tour had ik eigenlijk de meeste highlights van de stad wel gezien. Het waaide vandaag nog enorm, net als de dag ervoor, waardoor ik een nog grotere drang kreeg om deze stad tijdig te verlaten. Ik zou hier niet zo snel nog eens naar toe willen gaan. Het ontbrak een beetje aan sfeer naar mijn idee. Alsof die schaduw van de oorlogsjaren nog steeds als een flinterdunne mantel over de stad hing. 

Ik ging dan ook na vier uurtjes in Magdeburg Altstadt te hebben gespendeerd weer verder richting het zuiden, naar Pechau om precies te zijn. 

Het weer van vandaag was bijzonder wisselvallig. Regen, wind, zon, windstil. Ik miste alleen nog sneeuw en hagel. Het was om zenuwachtig van te worden. Pechau was gelukkig maar een klein stukje, zo'n 8km verderop. Onderweg kwam ik nog langs de Cracauer Wasserfall, die vanwege de lage waterstand van de rivier de Elbe er niet heel indrukwekkend bij lag:

Balen, ik had hier wel iets meer van verwacht. We gaan door. De weg veranderde al snel in een dijkweggetje waardoor het even leek alsof ik me weer in Nederland bevond. De bijbehorende uiterwaarden lieten ook niet lang op zich wachten.

Na een kortstondige maar mooie wandeling kwam ik aan bij het Gaststätte van Pechau. Ik was voornemens om hier een hapje te eten, maar wilde eerst informeren of ik hier mijn tentje zou kunnen opzetten. Dat ging helaas niet, maar ik werd wel doorverwezen naar Gasthaus Kelly. Daar maar eens even koeken. De manager van dit Gasthaus vond het allemaal helemaal best. Om hem daarom een beetje tegemoet te komen, besloot ik om bij mijn Gasthaus te eten.

Nadien liep ik nog even een rondje door het dorp, waarbij me opviel hoe anders deze dorpen zijn ten opzichte van de vele West-Duitse dorpjes die ik gewend was. Het is hier veel simplistischer, weinig franje met mooi versierde gevels, vrijwel geen bakstenen of oude houten balken. Het zijn gewoon....huizen. 

Toch vond ik het ook wel een gemoedelijke sfeer hebben. Misschien deed het me onbewust denken aan Polen, wat natuurlijk ook lange tijd onder het Communisme gebukt ging. Of het waren de kinderkopjes, die geven ook al snel een bepaalde ambiance af.

Na mijn rondje te hebben gemaakt wilde ik toch nog even langs het Gaststätte waar ik eerder vandaag nog langs was geweest. Daar trof ik helaas een compleet leeg restaurant aan, op twee man aan personeel na. Desalniettemin bood de manager me nog een pilsje aan, ondanks dat ze al bijna gingen sluiten. De barvrouw, die ik daarvoor ook had gesproken, vroeg me nog naar mijn reis. "Hast du keine angst?". "Joa, nicht mehr", antwoordde ik op haar vraag. Ze leek zich moeilijk voor te kunnen stellen dat het alleen zijn me tot dusver goed af gaat. 

Na de goudgele rakker was het echter tijd om de boel af te sluiten, waaronder deze dag. En zo liep ik tevree weer richting mijn tentje. Weer een dagje verder van huis, weer een dagje dichter bij Krakau. Nog even geduld...