Witamy w Polsce!

Het is maandagochtend, 20 juni, de dag waarop ik Duitsland achter me laat en de laatste drie weken van mijn reis binnen de Poolse landsgrenzen zal doorbrengen. De oversteek naar Polen was voor mij absoluut een mijlpaal. Het besef dat je heel Duitsland door hebt gelopen, ook al was je er zelf van A tot Z bij, blijft een vrij surrealistisch idee. 

Ik ben dan ook heel dankbaar voor het feit dat mijn reis niet vroegtijdig beëindigd was in Riesenbeck, toen ik die ontstoken blaar kreeg, amper nog kon lopen en het advies kreeg om langere tijd rust te houden. Ik kijk nu terug op een bijzonder memorabele tijd in Duitsland en hoop dat Polen me net zo goed gaat bevallen. 

De eerste dag lopen in Polen verliep eigenlijk vrij soepel. Het weer was prima met veel bewolking en niet zo bizar heet als de dagen ervoor. Ik heb echter wel veel asfalt gezien en weinig echte wandelpaden. Het lijkt er tot dusver op dat je in Polen vooral autowegen hebt en her een der een leuke wandelroute zodra je in een mooi natuurgebied komt. Maar lopend van dorp naar dorp is tot nu toe alles behalve ontspannend. Niet alleen omdat er geregeld auto's voorbij komen, maar op z'n minst ook vanwege alle dikwijls loslopende honden in al die piepkleine dorpjes die je passeert. Zo heb ik al meermaals oog in oog gestaan met lokale waakhonden, die je dan wel even de baas moet zijn voordat ze te veel zelfvertrouwen krijgen en een hap uit je bips nemen. 

Op een gegeven moment kon ik toch een zandpad inslaan om even de autoweg links te laten liggen. Na dit pad enige tijd te hebben gevolgd kwam ik een tafereel tegen dat ik altijd met Polen associeer: een tweetal kraanvogels op een akker. Ik kon nog verrassend dichtbij komen tot zo'n 60m, waarna ze als een Boeing 747 opstegen en als een stoomtrein hun gekwetter de wereld in stuurden. Een iconisch moment.

Tijdens deze tocht viel me ook op hoe snel mijn benen weer waren hersteld na de zware etappes in aanloop naar de stad Görlitz. Op een kort pauze momentje bij een lokale super na, was ik vanuit Görlitz in één keer doorgestoomd naar het stadje Leśna.

Ik was toen al verder dan ik initieel gepland had en mijn benen waren nog niet moe, dus gingen we verder. Ik besloot vanaf Leśna een oostelijke route te nemen richting het dorpje Stankowice. Dat bleek een prima keuze te zijn, want ik liep parralel aan een rivier omringd door twee bergruggen.

Waar al dit water vandaan kwam bleek niet veel later toen ik tegen een enorme dam aankeek. Deze waterwerken waren al vóór de Tweede Wereldoorlog gebouwd, maar zijn ook door de Nazi's gebruikt voor het opwekken van stroom.

Inmiddels begon het al laat en betrekkelijk donker te worden gezien de bewolking van die dag. Tijd dus om een onderkomen te zoeken. Mijn Poolse pitch had ik al de hele dag hardop zitten oefenen en ik kende hem helemaal uit het hoofd, dus dit moet goed komen zou je denken. Ik kwam aan in het dorpje Stankowice en wilde kijken of ik hier de nacht kon doorbrengen. Het stikte hier namelijk van de Agroturystyka, wat een leuke marketing term is om stadsmensen mee naar het platteland te lokken. 'Slapen bij de boer', alleen zijn het veelal geen boeren die dit soort bedrijfjes bestieren. 

Enfin, ik loop het terrein op van de eerste Agroturystyka. Ik ben nog niet het hoekje om of sta opeens oog in oog met een enorme hond, schofthoogte dik boven de 1,2m. Ik dacht even dat mijn laatste uur had geslagen toen hij luidkeels begon te blaffen en op me af kwam gerend. Ik merkte echter al snel dat het meer een enorme, speelse pup was dan een echte waakhond. Al dartelend sprong hij om me heen, als een kind van twee dat aandacht wil. Maar ik wilde een deurtje geopend krijgen en ging met een bonsend hart aanbellen. Helaas, niemand doet open. Ergens vond ik het wel jammer dat het hier niet gelukt was, want mijn grote vriend zag er bij nader inzien toch wel schattig uit. Schattig en lomp groot. 

Bij optie nummer twee ging de deur wel open, waarna ook gelijk een hond op me dook. Half verbouwereerd dat iemand open deed en ik dus nu echt mijn pitch moest gaan doen, kwam alles wat ik wilde zeggen er voor de helft uit. Vervolgens kwam er een Poolse repliek waarvan ik de betekenis tot op de dag van vandaag niet begrepen heb. Ik gaf maar aan dat ik wilde kamperen met mijn tent, omdat ik niet.... Hoe zeg je dat, dat je niet veel geld hebt? Meneer vulde het maar voor me in, namelijk dat ik helemaal geen geld zou hebben en daarom wel gratis in een kamer kon verblijven. Toen voelde ik me wel een partij schuldig, aangezien ik driehonderd zlotys op zak had en de prijs voor een overnachting slechts 30 zlotys was (ca. €7.50). Ik probeerde daarna nogmaals uit te leggen dat ik wel geld bij me had, maar dat ik liever in een tent wilde slapen omdat dat goedkoper is. Ook dat kwam er echter maar halfbakken uit, waarna ik maar accepteerde dat ik gratis zou verblijven in een kamer die slechts 30zl kost. Op zulke momenten merk je hoezeer taalbarrières een effect kunnen hebben op het verloop van een relatie. Ik heb de beste man immers tot aan de ochtend erop niet meer gesproken. 

Aangezien mijn internet hier in de heuvels bar slecht is, bewaar ik het reisverslag van vandaag voor een andere keer. Aju!