Wakker van een koeienflats

Zondagavond was ik na een goede 30km lopen bekaf toen ik aankwam bij mijn verblijfplaats Mehrum. Mijn hosts gingen even een paar uurtjes op stap en ik moest nog eten. Vreemd genoeg zit in vrijwel elk dorpje waar ik langs kom een Döner zaak. Bij de lokale Turk heb ik mijn buikje dan ook helemaal rond gegeten. Tegen 20:00u was ik zo moe dat ik maar in mijn tent ging liggen voor een powernap. Omstreeks 21:00u werd ik echter wakker van een aantal flatsen die bovenop elkaar werden gestapeld. Er zat een koe direct naast mijn tentje zijn grote boodschap te doen. Zo mooi is het platteland. Je wordt hier niet wakker van een wekker die EH-EH-EH-EH zegt, nee, hier word je wakker van kakkende koeien. 

Nog even doorslapen dan, want één uurtje slaap is zelfs voor een gevorderde wandelaar niet genoeg. Zodoende werd ik de volgende morgen wakker van een stel kippen die elkaar zaten na te kibbelen. Ah, het platteland, Ich liebe das.

De tocht van vandaag zou mij weer een mooie 26km dichter bij Maagdenburg brengen. Langs akkers en kanalen, door bossen, dorpjes en langs aangelegde meren werd ik door het landschap heen gevoerd. Het was wederom een wandeling uit het boekje. Althans, een aantal wegen waren alleen voor auto's bestemd. Die zitten er ook wel eens tussen, waarbij je om de 50m weer in de berm moet staan wachten totdat alle auto's voorbij zijn gekomen. Een prima warming up dus voor de benen.

Na zo'n 10km flink te hebben doorgestapt ging ik even wat proviand inslaan bij een Aldi. Daar tegenover zat een parkje met een bankje, waar ik even de voeten in het zonlicht legde te drogen. Ik had even een kortstondige conversatie met mijn backpack, waarin ik hem bedankte voor zijn trouwe dienst en hem een klopje op zijn schouder gaf. Hij houdt het immers al bijna drie weken met mij vol, en, nog belangrijker, ik ook bijna drie weken met hem. Also, los geht's.

​​​​

Na meerdere dorpjes en hun prachtige huizen te hebben bewonderd, hield ik bij een bankje temidden van een bos even pauze. Vanaf dit bankje keek ik door een klein kijkgat uit over de uitgestrekte velden. Het was werkelijk waar een idyllisch gezicht.

Na zo een tijdje verder te hebben gewandeld kwam ik aan bij een provinciale weg waar de auto's me opnieuw voorbij zoefden. Ik vermijd dergelijke wegen liefst zoveel mogelijk, omdat automobilisten afgeleid kunnen raken door een 'verdwaalde' wandelaar langs de kant van de weg. Ik stak daarom over naar een landweggetje, waarbij al gauw mijn oog viel op een zeer opvallend gekleurde kerk. 

Bijzonder hoe de witte schildering zo afsteekt tegen het bruin van de bakstenen, het blauwgeslagen koper en de zwart geverfde muur langszij. Zoiets had ik nog niet eerder gezien op mijn reis.

De laatste paar km van vandaag bracht me onder andere bij een kristalhelder meer, waar menig visser zich tegoed deed aan alle pracht van deze omgeving.

Enfin, de laatste meters van vandaag waren ingegaan. Ik kwam aan bij een dorpje waar ik voorheen niet zou stoppen voor een overnachting. Ik merkte echter dat mijn enkel een tikje beurs aan voelde en vond het wel mooi geweest voor vandaag. Even wat deurtjes aanbellen. Bij deur nummer twee deed iemand open. Het bleek een Canadese vrouw te zijn die 47 jaar geleden hier op vakantie was en haar vakantie nooit had beëindigd. Ze had de westkust van Canada geruild voor het platte platteland van okgevBraunschweig. Na een kort gesprekje mocht ik mijn tentje opzetten in de separate tuin voor hun huis.

Een mooie spot om de nacht door te brengen. Niet veel later kwamen meneer en mevrouw even buurten. Of ik niet echt nog iets anders nodig had. Etwas zu essen, vielleicht? Daar zeg ik geen nee op, aangezien een zakje dadels, wat nootjes en een muesli reep geen ruime maaltijd verschaft. Zodoende werd ik bij hun thuis verwelkomd en mocht ik me tegoed doen aan een bord met roerei, worstjes, tomaten en een flesje appelsap. Dat ging erin als hartige koek! Onder het genot van dit avondmaal vertelde ik over mijn reis naar Krakau, waarom ik naar Krakau ging en ook over onze kerk die mijn reis op de voet volgt. Mevrouw was ook nog zo lief om een wasje voor mij te draaien, wat na twee lange dagen lopen wel weer broodnodig was. Momenteel schrijf ik dit reisverhaal op een bankje gelegen naast een sluis.

Ik ga zo een goede nachtrust pakken, want morgen ga ik het stadje Braunschweig verkennen! Ben benieuwd wat de dinsdag me brengen zal. Tot de volgende!