In de voetsporen van Bach: een vierdaags bezoek aan de muziekstad Leipzig

Het is weer even geleden sinds mijn laatste reisverhaal. In de drukte van een stad vind ik het wel prettig om de digitale pen even neer te leggen en rustig de tijd te nemen om eerst een stad te verkennen. In dit reisverhaal wil ik jullie meenemen tijdens mijn intermezzo in de Bachstad Leipzig.

Het is zaterdagochtend als ik nog drie uur te lopen heb vanuit het dorpje Kleinliebenau naar mijn hostel Groners in het centrum van Leipzig. Na het nodige groen te hebben doorkruist, kwam ik aan bij de rand van Leipzig. Op dat moment had ik nog anderhalf uur te lopen alvorens ik het centrum zou binnenwandelen. Om mijzelf een ellenlange weg door betonnen buitenwijken te besparen, besloot ik om via een aantal stadsparken een noordwestelijke entree te maken. Ik kwam uit ter hoogte van het Hauptbahnhof van Leipzig en zag al gelijk dat dit een serieuze stad was. Wat ook opviel was het aantal in geheel zwart geklede mensen, waarbij de een er nog griezeliger uit zag als de ander. Een hele verzameling aan Gothics had zich over de stad verspreid. Even googlen wat die hier doen.....en ja hoor, het jaarlijkse Wave-Gotik-Treffen (WGT) festival was precies op mijn dag van aankomst van start gegaan. Duitse (sub)cultuur in vol ornaat! 

Na wat rondjes te hebben gedaan om het centrum ging ik naar mijn hostel voor de check-in. Eenmaal op de kamer aangekomen werd ik hartelijk verwelkomd door een Amerikaan en een Britse. De een was hier voor studie naar toe gekomen, maar had na verloop van tijd meer interesse gekregen in Nederland. Jackpot dus voor hem gezien mijn Hollandse roots. De Britse dame was hier als onderdeel van een rondreis door midden en West Europa. Het mooie van een hostel is dat je binnen no-time vrienden hebt gemaakt, met wie je ook weer dingen kunt gaan ondernemen. Zoals samen avondeten en Twister spelen! Bijzonder amusant om dat weer eens te doen als 27-jarige. 

Aangezien deze dag tot aan Krakau de enige zaterdag zou zijn waarbij ik in een grote stad zou verblijven, leek me dit een uitgelezen kans om nog eens flink uit te pakken tijdens een stapavondje. Het plan was om met een Duitse vriend die ik in Halle had ontmoet en een paar van zijn maten naar de nachtclub Distillery te gaan. Hier werd met name elektronische muziek gedraaid, oftewel ramp-stamp-keiharde techno. Je moet ervan houden, maar ik vind het geweldige muziek om even je uitlaatklep vol mee open te gooien. 

Eenmaal binnen waanden we ons in de hogere techno sferen, waar zo'n 300 jongelui zich vermaakten onder het genot van een biertje en muziek. De avond vorderde en op gegeven moment werd me gevraagd in hoeverre ik nog dames op het oog had. Zelf ben ik tamelijk terughoudend in het afstappen op dames tijdens een stapavond. Ik krijg altijd het idee in mijn hoofd dat ik die meiden daar eerder mee lastig val dan dat het gewaardeerd wordt. Wat in feite meer een stom excuusje is om maar geen blauwtje op te hoeven lopen. Risicomeidend, snap je? 

Eén van de vrienden van Jonas, de Duitser die ik in Halle had ontmoet, nam echter de vrome taak van live datingcoach op zich. Allerlei tips en tricks werden gedeeld, maar enig resultaat of zelfs een poging tot bleef uit. Ook toen mijn coach zelf maar naar de dames ging om te vragen wat ze van me vonden, was het antwoord: "He's cute, but I already have a boyfriend". Na een uurtje zo door te hebben gesukkeld, leek de beste man het op te geven en gingen we meer focussen op een leuk vervolg van de avond te hebben. En dat is precies wanneer onverwachte dingen gebeuren. 

Ik stond op gegeven moment op een andere dansvloer, waar de muziek wat milder was en de sfeer wat meer gezellig in plaats van het duistere techno hol waar we ons eerst ophielden. Daar zag ik plots een dame waar mijn hart even van op pauze werd gezet. Als een roos tussen de paardenbloemen stond ze daar enigszins verveeld dan wel vermoeid uit haar ogen te kijken. Deze bloem moet ik even wat opfleuren, dacht ik. Soms moet je gewoon alle (potentiële) gêne van je af gooien en vlammen op het juiste moment. Ik sprak haar aan met de vraag om een dansje, waarbij ook nog enige overtuigingskracht nodig was, maar uiteindelijk kwamen die heupen toch wat losser. Niet veel later volgde de eerste zoen van velen en de rest.... Da's voor mij een weet en voor u een vraag. Het is in ieder geval héél laat geworden die avond! 

De volgende morgen werd ik na welgeteld drie uurtjes slaap alweer wakker. Helaas moest ik er weer op uit om bij mijn AirBnb van kamer te wisselen. Van haar huis af, ja u leest dat goed, had ik een leuke 40 min te lopen om weer terug te keren naar het centrum. Het zonnetje scheen, de temperatuur was zacht en langzaam maar zeker werd ik wakker van mijn kater. Wat een avond...!

Met een paar uur slaap en de nodige tijd te doden alvorens ik gebruik kon maken van mijn volgende kamer, leek het mij een goed idee om even een museum in te duiken. Dat Bach zich jarenlang in deze stad heeft opgehouden, heeft mijn moeder mij meermaals ingeprent. Verrek! Er is hier een heus Bach museum gevestigd, gelegen naast de Thomaskirche waar Bach en zijn vrouw Anna Magdalena begraven liggen. Even die katerknop omzetten en de volle aandacht erbij voor deze getalenteerde musicus. 

In het museum werd je met behulp van een audio guide door het museum begeleidt, waarbij onder meer werd ingegaan op de stamboom van de familie Bach en zijn belangrijkste werken. Ook waren enkele muziekinstrumenten tentoongesteld die Bach zou hebben bespeeld dan wel onderdeel uitmaakten van het orkest waar hij leiding aan gaf. Erg interessant moet ik zeggen! 

Na mijn bezoek aan het Bach museum ging ik nog even wat rondjes rondom en buiten het stadscentrum maken. Gezien mijn beperkte hoeveelheid slaap was het slaapbakje echter al vroeg op de avond gevuld en ging ik tijdig mijn nest in voor een goede nachtrust.

De volgende morgen ging ik wat eerder mijn bed uit voor het ontbijt, aangezien om half 11 een vervolginterview met De Gelderlander op de planning stond. Wederom was dit een leuk gesprek met vragen over onder andere tegenslagen die ik tot dusver heb gehad, evenals de hoogtepunten van mijn reis. Op de blaar na kon ik weinig tegenslagen benoemen en heb ik vooral aangekaart dat het contact met de mensen onderweg deze voetreis zeer aangenaam hebben gemaakt. 

Na dit interview leek het mij verstandig om mijn knieën zoveel mogelijk te sparen door te fiets de wat verder gelegen bezienswaardigheden aan te doen. Het Völkerschlachtdenkmal was daar één van. Dit betreft een van de grootste monumenten van Europa, met een hoogte van 91 meter en een bouwtijd van maar liefst 15 jaar. Dit ter nagedachtenis aan de slachtoffers die zijn gevallen tijdens een drie dagen durende veldslag tussen de legers van Napoleon enerzijds en de legers van Rusland, Pruisen, Oostenrijk en Zweden anderzijds. Circa 110.000 soldaten, om en nabij 1/5 van alle soldaten die bij deze slag betrokken waren, zijn hier in het jaar 1813 om het leven gekomen. Tot dan toe was dit ook de grootste veldslag uit de menselijke geschiedenis. Geen wonder dat de architecten van dit bouwwerk voor zo'n kolossaal monument hebben gekozen als gedenkteken voor deze gebeurtenis. 

Het kostte me ook alsnog mijn knieën en kuiten om helemaal boven te komen, na zo'n 375 treden omhoog te zijn geklommen. Eenmaal boven vielen mijn ogen echter al gauw op een bijzonder complex wat een klein stukje verderop gelegen was. Dit bleek een begraafplaats te zijn, één van de mooiste waar ik ooit ben geweest. Dit werd dan ook mijn volgende stop na weer 91m naar de aarde te zijn afgedaald.

Na deze twee stops en een omweg langs de Botanische tuin vond ik het wel weer welletjes, dus zette ik weer koers richting het stadscentrum. Ik was ook nog steeds enigszins gaar van de eerste avond in Leipzig, dus ook deze avond ging ik vroeg naar bed. 

Vandaag bleef ik even wat langer in bed plakken tot een uur of 10:15, waarna ik na een stevig ontbijt probeerde uit te vogelen wat ik vandaag zou gaan doen. De Zoo van Leipzig? Naah, in Arnhem hebben we ook Burgers Zoo. Een virtual reality gaming centrum? Da's denk meer voor groepjes geschikt. Toen viel mijn oog op een attractie genaamd Panometer Leipzig, een gebouw wat speciaal voor panorama tentoonstellingen in het leven was geroepen. Momenteel is er een tentoonstelling over 9/11 en de gevolgen van Bush zijn 'War on Terror'. Hier wist ik al het een en ander van, gezien mijn jarenlange interesse in het fenomeen terrorisme en counter terrorisme beleid. Toch maakte deze tentoonstelling diepe indruk op mij. 

Ik weet nog wel dat ik als klein manneke de TV aan had staan en plots beelden op het nieuws zag van de Twin Towers die in lichterlaaie stonden. Ik riep mijn moeder erbij, beseffende als mannetje van zeven jaar oud dat dit foute boel was. Dat moment heeft nooit mijn geheugen verlaten. 9/11 en veel van de daaropvolgende terrorisme gerelateerde events riepen bij mij voorheen vaak gevoelens van totale woede en verontwaardiging op. Later werd dit meer genuanceerd, toen ik het principe van actie-reactie begon toe te passen op het Midden-Oosten en al het geweld wat daar plaats heeft gevonden in de afgelopen decennia. Hoe ik als kind Bush zag als een zekere vertegenwoordiger van de beschaafde en rechtvaardige Westerse wereld, versus complete gekken die mensen op de meest gruwelijke wijze om het leven brachten. Van een perspectief waarin ik mannen met lange zwarte baarden onbetrouwbaar en gevaarlijk vond, naar een perspectief waarin de Westerse wereld ongetwijfeld blaam treft in de totale ontwrichting van deze landen en hun volkeren en wellicht zelfs de eerste dominosteen in een spoor van geweld heeft doen omvallen. Het zet je aan het denken over niet alleen het verleden, maar ook het heden. 

Na het bezoek aan het Panometer Leipzig leek het mij een goed idee om even uit te waaien in een nabijgelegen wildpark. Hier hadden ze allerlei Europese zoogdieren rondlopen, zoals dam,- en edelherten, wilde zwijnen, steenbokken en zelfs wisenten. Het was een hele verademing om hier rustig met het fietsje doorheen te tuffen, in plaats van urenlang door een dergelijk park heen te lopen. 

Vandaag was alweer mijn laatste dag in Leipzig. Ik zit nu precies op de helft van het totaal aantal dagen wat ik voor deze reis heb ingecalculeerd. We zijn weer opgeladen voor de komende weken, tijd om morgen weer het asfalt op te gaan en richting Dresden te lopen. Ik kijk er naar uit om weer op pad te gaan. Tot de volgende!