De slag om Rheine

Vandaag ben ik vertrokken richting Rheine na een fantastische avond te hebben gehad aan de rand van Gronau. Ik was eerst voornemens om naar Neuenkirchen te lopen, maar zag dat Rheine ook wel een aardig centrum had en dit nog net wat verder gelegen was. De koers was dus al gauw gewijzigd, waarna enkele uren volgden langs N-wegen en tamelijk eentonige landschappen. De snelste route die ik nam was niet heel wandelaarsvriendelijk, aangezien ik grote stukken binnen de vangrails heb moeten lopen bij wegen waar auto's met 70km/h voorbij komen. Scheelt dan weer dat er weinig volk op zo'n weg rijdt. Na enige tijd kwam ik aan in Ochtrup, alwaar ik ene Simon tegen het lijf liep. De beste man met een beste snor vroeg waar ik zoal heen ging. Hij was bijzonder verrast bij het horen van de eindbestemming en vroeg of ik ook een "Poppi" mee had, voor als mensen te dichtbij kwamen. Ein Poppi....was ist das??? Waarop hij het handgebaar van een pistool nadeed en "pang pang" riep! Je had erbij moeten zijn, maar ik vond deze man nog meer legendarisch als toen ik hem voor het eerst zag. Na nog wat woorden te hebben gewisseld vroeg ik of we een selfie konden maken. Zo geschiedde. Na afloop zei hij: "Sag es die leute, ich bin Simon aus Bosnien, Sarajevo"! Ik kon niet ophouden met lachen na het zien van die foto. Dat was met recht een hoogtepunt van de dag. Daarna vervolgde ik mijn weg langs weer diezelfde N-wegen. Af en toe werd het landschap opgefleurd met koolzaadvelden en wat boerderijen. Na een lange weg te hebben vervolgd kwam ik aan in de buitenwijken van Rheine. Ik had er toen zo'n 28km op zitten en zat letterlijk te strompelen door de straten. De ene deur na de andere ging dicht bij mijn verzoek of ik aldaar mijn tentje op kon zetten. Een woonwijk is dus niet ideaal voor een overnachting met tent, zo bleek maar weer. Toch maar wat verder strompelen, na een maaltijd bij de Burger King te hebben verorberd. Zo stak ik dwars door het centrum de Eems over en kwam ik aan in het wat meer rurale gedeelte van Rheine. Mijn voeten waren inmiddels echt op en mensen keken me met zowel verbazing als ook medelijden aan. Uiteindelijk kwam ik aan bij een boerderij waar toevallig precies op dat moment de bewoners naar buiten kwamen. Ik deed wederom mijn pitch in het Duits, waarop ze mij in eerste instantie wezen op het feit dat aan de andere kant van de rivier een camping was. Dan moest ik alleen wel weer terug waar ik vandaan kwam. Ik zette mijn zere beentje voor en vroeg of ik toch nog bij hun op het land zou mogen slapen. Ze keken elkaar even aan en gingen uiteindelijk toch nog akkoord. Pfieuw! Naast de paardenstal was nog een mooi plekje waar ik wel de nacht kon doorbrengen. Zo is het uiteindelijk toch goed gekomen, maar vandaag was echt een uitputtingsslag. Morgen maar wat rustiger aan doen in de één na laatste etappe naar Osnabrück. In Osnabrück zal ik even twee nachten gebruiken om bij te komen van afgelopen week. Misschien plak ik er nog een derde aan, aan mijn voeten zo te voelen....