Na regen komt zonneschijn....?

Na de nacht gespendeerd te hebben in de fietsenstalling van het stadshotel van Riesenbeck, ging ik vroeg op om de bus naar Ibbenbüren te pakken. De chirurg praktijk wilde immers maar niet de telefoon opnemen, dus ging ik er maar zonder afspraak heen met mijn doorverwijzing van de huisarts. Eenmaal daar aangekomen werden mijn gegevens driedubbel geprint en mocht ik plaatsnemen in een lange wachtrij. Na zo 1.5u te hebben gewacht was het mijn beurt; benieuwd wat de doc ging zeggen. Spoiler alert: die was na 5min alweer klaar. "We gaan er niet in snijden, want dan is het infectiegevaar alleen maar groter. Eigenlijk moet je 7-10 dagen rust houden en frictie zoveel mogelijk voorkomen". Dat was een boodschap die ik niet zag zitten. De arts dacht ook dat mijn schoen mogelijk niet goed zou zitten, aangezien ik na zo'n korte tijd al zo'n dikke blaar heb opgelopen. Heb ik dan voor niets mijn schoenen maandenlang ingelopen??

Na de praktijk te hebben verlaten met welgeteld één nieuwe pleister rijker en een advies waar ik weinig mee kon, ging ik weer terug richting Riesenbeck. Onderweg bedacht ik me dat ik het gewoon ging proberen met mijn andere paar schoenen en dan kortere dagetappes. Het plan was dus om alsnog naar Ibbenbüren te lopen, een kleine 8km verderop door de heuvels. Spullen pakken en gaan! Maar eerst nog even afscheid nemen van de hotelbaas. Hannes, je bent een held! Ik vind het prachtig om de behulpzaamheid van mensen zoals Hannes dag na dag te mogen ervaren op een reis als deze. 

Enfin, tijd om de heuvels van Ibbenbüren te trotseren. Dat ging eigenlijk verrassend goed. Mijn blaar zat me niet zoveel dwars als de dagen ervoor, nu ik met mijn andere paar schoenen ging lopen. Na een uur en drie kwartier bergop bergaf te zijn gegaan kwam ik aan bij de rand van Ibbenbüren. De huizen daar waren voorzien van riante achtertuinen, perfect dus voor een tentovernachting. Na wat deurtjes te hebben aangebeld kwam ik bij een huis waar een wat oudere man opendeed. Hij vond mijn verhaal wel mooi, maar gaf wel aan Covid te hebben. Of dat een probleem was. Ik was allang blij met de slaapplek en ging mee in zijn aanbod. Mevrouw lag in de achtertuin te pitten op een schommelbankje. Die werd half beduusd wakker toen haar man vertelde dat Maarten zou komen overnachten. Na ook mevrouw te hebben ingelicht over mijn bezoek en mijn tentje te hebben opgezet, kwam al gauw de koffie en later ook nog pils tevoorschijn. En daar bleef het niet bij; mijn hele tas inhoud kon gewassen worden, waaronder mijn slaapzak en al mijn kleding. Ik mocht wederom douchen, mijn teen kon ik met drie verschillende verzorgingsmiddelen behandelen, ik kreeg een shirt wat ik kon gebruiken voor op mijn tocht.... En onder de verwennerij van dit alles hebben we zo tweeënhalf uur weggekletst. Na regen komt zonneschijn? Ik denk het wel. Dit was zo'n gigantische opsteker dat ik voor mijn gevoel er weer met 200% tegenaan kan. Momenteel zit ik bij een restaurantje op het terras een schnitzel met champignonsaus te verorberen. Een lekker einde van een enerverende dag! 

​​