Van het padje en op je bek gaan

11 juni 2022 - Meißen, Duitsland

Ik pak weer de draad op met schrijven na vier dagen lopen vanaf Leipzig. De afgelopen dagen was ik behoorlijk druk met overdag het lopen en 's avonds het socializen met de mensen bij wie ik verbleef.

Zoals altijd begin ik bij het begin, dus verleden woensdag. Ik vetrok die dag vanuit Leipzig en was onderweg naar Grimma, maar voordat ik daar eenmaal aangekomen was had ik nog een goede 26km te slijten. Deze wandeling naar Grimma was niet bijster bijzonder. Onderweg heb ik echter een podcast geluisterd waar ik me een groot deel van de tijd over heb zitten verwonderen. In deze podcast, getiteld Ferry Zandvliet (Bataclan Overlever), gaat Arie Boomsma in gesprek met één van de vier Nederlanders die de aanslag op 13 november 2015 in concertzaal Bataclan heeft overleefd. Een verhaal over hoe een ontzettend traumatische gebeurtenis de persoon in kwestie heeft doen veranderen. In overwegend positieve zin weliswaar. Van iemand die altijd zat te zeuren om het minste of geringste, een persoon die te vaak de slachtofferrol op zich wist te nemen. Naar een persoon die de kleine dingen in het leven heeft leren waarderen, als ook dankbaarheid en verbondenheid met de mensen om zich heen is gaan praktiseren.

Dat er tegenslagen voorkomen gedurende een mensenleven is evident. De manier waarop je daarmee omgaat is echter een keuze, zo wordt gesteld in dit gesprek. De keuze om een tegenslag niet by default aan te grijpen als gelegenheid om in de slachtofferrol te stappen, hoe begrijpelijk ook in dit geval, maar in plaats daarvan juist de verbinding te creëeren tussen moslims en niet-moslims, gekleurd en blank, jong en oud. Ook met de vader van één van de daders. Dat vergt karakter en wellicht ook de nodige levenservaring. Een zeer boeiend gesprek, waarbij ik ook tot op zekere hoogte een link kan leggen tussen dit verhaal en mijn eigen reis.

Na vorig jaar te kampen hebben gehad met mentale problemen op het gebied van sociale angst, welke zich uitte in herhaaldelijke paniekaanvallen, is het makkelijk om jezelf af te sluiten van de wereld. Jezelf minder blootstellen aan anderen betekent immers een kleinere kans op verdere beschadiging. Wat als ik namelijk wéér een paniekaanval krijg? Onder vrienden, collega's of bekenden? Dan sta ik keihard voor lul, is dan de gedachte. En wie zoekt er nou bewust het 'gevaar' op, wanneer je brein een heel ander signaal afgeeft? Je staat dan voor de keuze om dergelijke angsten wel of niet onder ogen te willen zien. Doe je het niet, dan zak je alsmaar verder weg in een moeras van angst en verderf. Ga je tijdig de strijd aan met je inner demons, dan kun je weer opkrabbelen en kom je sterker uit je val naar beneden.

Deze reis heeft me weer die connectie met de mensen teruggegeven. In Corona tijd was deze verbinding matig tot zwak te noemen. In de afgelopen maand heb ik echter de ene na de andere ontmoeting opgedaan, waarbij ik niet eens in m'n eigen moedertaal kan spreken. Wat ooit verleerd leek te zijn komt met de dag steeds sterker terug. Ergens hoop ik ook te veranderen in een positief opzicht, net als Ferry. Stiekem denk ik echter dat dat al wel het geval is. 

Enfin, de wandeling is voorbij, ik kom aan in een klein woongedeelte net buiten de stad Grimma. Na een paar keer afgewezen te zijn, kwam ik aan bij een knalgeel huis waar toevallig net een mevrouw naar buiten liep om de was op te hangen. Ik sprak haar van ver aan en langzaamaan kwam ze mijn kant op gelopen. Ze leek wel oor te hebben naar mijn verhaal en liet me daarna gelijk binnen. Vanaf dat moment leek haar brein totaal gefocust te zijn op wat ze me allemaal wel niet kon aanbieden: een douche, eten, drinken, boven een plek om te slapen, een biertje, sapje, een wasje draaien, wat ik als ontbijt lust en ga zo maar door. Of ik ook nog even op het huis wilde passen, aangezien ze een half uurtje weg zou zijn. Ik had haar amper 30 min gesproken en daar stond ik dan, alleen in een wildvreemd huis. Ik vond het schitterend. 

IMG_20220608_161622

IMG_20220609_064210

IMG_20220608_200928

IMG_20220608_165452

Even later kwam ook haar man weer thuis van werk en hadden we met z'n drieën avondeten. Dat Duitsers zo erg om brood geven, verraste me ergens. Wellicht is het ook meer een ding in het voormalige Oost-Duitsland, aangezien ik in de eerste weken van mijn reis geen brood tijdens het avondeten kreeg voorgeschoteld. Mij maakt het overigens geen bal uit, na een dag lopen eet ik werkelijk alles. 's Avonds maakte ik met mevrouw nog even een ommetje om bij haar schapen te kijken en tegen tienen ging ik m'n nest in, op de kinderkamer weliswaar. Niet gek om het tentleven nog even uit te stellen na vier nachten in Leipzig.

De volgende ochtend gingen we vroeg op, aangezien mevrouw me nog even met de auto wilde rondleiden in Grimma. De avond ervoor had ze namelijk een fotoalbum laten zien, waarin allemaal afbeeldingen van overstromingen uit de jaren 2002 en 2013 waren opgenomen. 

IMG_20220608_193328IMG_20220608_193352IMG_20220608_193405IMG_20220608_193422

De woordcombinatie 'totale verwoesting' dekt wel de lading bij deze overstromingen. Huizen stonden tot aan de eerste verdieping helemaal blank.

IMG_20220609_112726_239

Ze beschreef een onuitstaanbare lucht die uit de huizen kwam toen al het water verdwenen was. Tijdens de rondrit door de stad wees ze ook meerdere bordjes aan waarop te zien was hoe hoog het water was gekomen in een bepaald jaar, als ook de ijzeren sluisdeuren die sinds kort zijn geïnstalleerd. 

IMG_20220609_094020

IMG_20220609_094047

IMG_20220609_094553

Het is best wel gek om door zo'n stad te lopen, wetende wat voor drama zich daar nog geen tien jaar geleden heeft afgespeeld. Je ziet er momenteel echter vrijwel niets meer van.

IMG_20220609_100731

Zelf heb ik de verwoestende gevolgen van een rivier die buiten zijn oevers treedt met eigen ogen gezien, toen ik met mijn broers het dorpje Bad Münstereifel bezocht, kort na de heftige overstromingen van afgelopen zomer. Ook hier staan mensen voor een keuze: geef ik mijn huis op en verkas ik, beklaag ik me bij overheidsinstanties, of zoals een medewerker van een kaartenwinkel zei: ''Das ist das leben. Man muss weitermachen". Dat lijkt me makkelijker gezegd dan gedaan, maar ik bewonderde haar instelling niettemin. Na de rondleiding ging ik rond half 11 weer op pad, weliswaar wat later dan voorheen geanticipeerd.

IMG_20220609_104610IMG_20220609_101904

IMG_20220609_112248

Aangezien Grimma zich precies in een dal bevond, kreeg ik tijdens deze wandeling ook de nodige pieken en dalen in het landschap voor de kiezen. Op gegeven moment liep ik over een pad, waarvan Google maps aangaf dat dit pad me dwars door de bossen naar het dorpje Leisnig zou brengen. Zoals wel vaker in de bossen van Oost-Duitsland liep ook dit spoor echter dood, waardoor ik me een weg moest banen door braamstruiken en ander gewas. Hier ben ik voor het eerst vol op m'n snufferd gegaan, wat met een tas van 17kg nog extra dramatisch aanvoelt. Opkrabbelen en weer door, voordat de muggen me compleet leeg zuigen. Die dag regende het ook geregeld, maar schuilen was er niet bij.

IMG_20220609_142531

Na een stevige wandeling door het bos kwam ik weer op de normale weg terecht en volgde ik deze totdat ik een zeer markant huis passeerde. Ik had geen idee wat het idee van dit huis was en heb er helaas ook geen foto van, omdat naast me uit een geparkeerde auto opeens een stem klonk: "Schönes Haus eh"? Het waren vier 18-jarige jongeren die aan het chillen waren en een van hen vroeg of ik aan het wandelen was. Nadat ik vertelde uit Holland te zijn komen lopen waren ze met stomheid geslagen. Die stomheid werd nog groter toen ik zei dat ik nog naar Krakau moest lopen. Ze vonden het uiteindelijk wel een mooi idee, wie weet als ze wat ouder zijn dat ze ook een dergelijke tocht gaan ondernemen.

Ik vervolgde daarna mijn weg en kwam aan bij het dorpje Wiesenthal, waar mijn oog viel op een nabij gelegen kano verhuur bedrijf met een enorm grasveld. Ik liep naar beneden waar de rivier de Freiberger Mulde stroomde. Daar trof ik een groep Duitsers aan die hier hun vakantie aan het vieren waren. Ik vroeg of ze er bezwaar tegen hadden dat ik de avond naast hun zou kamperen op het grasveld, waarop ze aangaven hier geen probleem mee te hebben, maar dat ik het nog wel even moest overleggen met de eigenaar. Die kwam een paar uur later opdraven en gaf gelukkig zijn akkoord. Vervolgens heb ik de hele avond spelletjes gespeeld met deze mensen en muziek geluisterd bij een kampvuur. Al met al weer een zeer geslaagde dag. 

IMG_20220609_170241

De volgende morgen, gisterochtend dus, ging ik weer op pad van Wiesenthal naar het stadje Döbeln. Ook dit gebied liet zich kenmerken door een heuvelachtig landschap met uitgestrekte bossen. Het duurde dan ook niet lang of ik had weer een doodlopend spoor te pakken. Tien of twintig jaar geleden was dit wellicht nog een weg, maar tegenwoordig mondde het uit in een steile helling met braamstruiken alom. Ga ik terug en loop ik helemaal om, of hoop ik dat het pad zichzelf weer terugvindt? Uiteraard koos ik voor het laatste, mij kennende. Daarbij moest ik nog wel letterlijk een hindernis zien te overbruggen. 

IMG_20220610_111402

Deze brug was al jaren niet meer in gebruik en zo rot als een rotte appel. Dat was wel even slikken, want een val van 2m met een rugzak van 17kg is geen pretje. Wat doe je dan? Lopen op het dikste gedeelte natuurlijk, dus aan de rand. De brug hield zich prima, maar ik was er nog niet. Ik moest eerst nog een heuvel beklimmen alvorens ik weer iets in de vorm van een pad tegenkwam. Het resultaat van dit klauteravontuur ziet u hieronder.

IMG_20220610_114300

IMG_20220610_114304

Het vervolg van de dagtrip was gelukkig een stuk comfortabeler met prachtige vergezichten in dit heuvelachtige landschap.

IMG_20220610_115951

IMG_20220610_120006

IMG_20220610_120124

IMG_20220610_123816

IMG_20220610_131535

Eenmaal aangekomen in het stadje Döbeln werd ik verrast door een vrolijk gekleurd centrum, met prachtige gebouwen die het een authentieke sfeer gaven.

IMG_20220610_142447

IMG_20220610_142809

IMG_20220610_150240

Ik zag dat er een hostel was gesitueerd in het centrum van Döbeln en hoopte hier een slaapplek te kunnen vinden. Ik ving echter bot, aangezien alle kamers al geboekt waren. Dan maar zelf iets vinden met mijn tentje. Ik besloot nog een rondje te maken door het centrum om vervolgens mijn weg te vervolgen in de richting van Meißen, waar ik de volgende dag naartoe zou lopen. Het duurde niet lang of ik zag een huis met een mooie tuin waar enkele fruitbomen waren gepland. Toevallig was de huisbazin net buiten op haar dakterras waardoor ik haar gemakkelijk kon aanspreken. Ze vond het in eerste instantie prima, maar moest wel overleggen met haar man die ook naar buiten kwam. Na enig overleg gaven ze aan dat ze een tent overnachting niet echt zagen zitten, omdat er nog gasten over de vloer zouden komen. Ze hadden echter nog wel een kamer vrij, of ik die wilde bezetten. "Oh ja gerne...Aber wie viel kostet das"? "Das ist.....kostenlos....". Kijk, dat hoort een kaaskop maar al te graag. En zo had ik wederom mijn eigen privé kamertje!

IMG_20220611_071505

Gaandeweg raakten mijn hosts steeds meer gewend aan een nieuw gezicht in huis en werden over en weer grappen gemaakt. De sfeer was super relaxed. Niet veel later kwamen ook oma en haar kleindochter over de vloer. De kleindochter kwam overigens uit de Verenigde Staten en prefereerde Engels boven Duits, wat mij wel gunstig uit kwam. Onder het genot van een BBQ en zelf gebrouwen drankjes kwamen we de avond lachend door. Dit was ook weer een avondje voor in de boeken. 

Het is zondagochtend, de één na laatste etappe naar Dresden gaat van start. Per toeval stuitte ik eerst nog op een heuse autorally, waarbij auto's van meerdere generaties deelnamen. Een leuk begin van de dag!

IMG_20220611_083833

IMG_20220611_083718

IMG_20220611_083618

Na deze rally kort te hebben bezocht ging ik verder met mijn tocht naar Meißen, wat een goede 30km ver weg was. Vandaag liep ik wederom door een landschap welke  trekjes had van omgeving Limburg. Mooi om te zien, maar een aanslag op je knieën en kuiten.

IMG_20220611_095743

IMG_20220611_113015

IMG_20220611_123618

IMG_20220611_133310

Ik had echter de turbo stand aan staan, want met wat zweverige muziek veranderde mijn diesel motor in een bi-turbo aangedreven loopmachine. Binnen no-time was ik in Meißen, omstreeks 15:00u om precies te zijn. En dat terwijl vandaag een van de warmste dagen tot dusver was. Ik denk dat de drang om morgen Dresden binnen te marcheren mij de extra power gaf om lekker door te stomen. Het stadje Meißen was overigens ook wonderschoon!

IMG_20220611_145606

IMG_20220611_151112

IMG_20220611_151122

IMG_20220611_151320

IMG_20220611_151816

IMG_20220611_152020

IMG_20220611_152254

IMG_20220611_153744

IMG_20220611_153955

IMG_20220611_153958

IMG_20220611_165933

Vanavond sta ik op de camping net onder Meißen. Morgen heb ik slechts 21km naar mijn hostel in Dresden voor de boeg. Easy piecy lemon squeezy, zoals mijn Engels docent op de middelbare altijd zei.

Tot het volgende reisverhaal! Hopelijk laat die niet weer zo lang op zich wachten...nu nog even genieten van dit prachtige uitzicht op de Dom van Meißen.

IMG_20220611_210401

IMG_20220611_210225

IMG_20220611_210923

Foto’s

5 Reacties

  1. Geertje van der Burg-Berendsen:
    12 juni 2022
    Wat een bijzondere ontmoetingen heb je onderweg. Veel succes gewenst op weg naar Dresden.
  2. Papa en mama:
    12 juni 2022
    En wat een juweeltjes van ook kleinere steden zie jij onderweg! Duitsland is mooi...
    Ze eten vaak tussen de middag warm waarschijnlijk?! Misschien krijg je daarom nogal eens brood 's avonds.
  3. Maarten van Dorp:
    12 juni 2022
    Ja ik kreeg van de locals te horen dat brood bij het ontbijt, middag en avondeten heel gebruikelijk is, vandaar. En dan bedoel ik ook brood met alleen beleg, wat wij Nederlanders gewend zijn met het ontbijt en middageten.
  4. Frits en Marjolein Schoonderbeek:
    12 juni 2022
    Wat een prachtig verslag en mooie foto’s, Maarten. Fijn dat je zo geniet van de reis, het moois dat je onderweg tegen komt en de leuke ontmoetingen.
    Veel succes met het vervolg van je bijzondere reis.
  5. Marja:
    13 juni 2022
    Je hebt wel lef.......zo’n bruggetje nemen en dan ook nog even een foto nemen. Heel bijzonder dat er zoveel lieve gastvrije mensen zijn. Succes met de volgende etappe.