Overdenkingen op de vrijdagavond

Na gisterochtend fijn mijn roes te hebben uitgeslapen zette ik het op een lopen richting het noordelijke deel van Halle. Mijn ervaring is dat het vaak loont om niet alleen de toeristen trekpleisters aan te doen, maar juist ook wat meer de buitenwijken op te zoeken. Dan krijg je een beetje een idee van het type mensen wat in zo'n stad woont. Zo vond ik in het zuiden veel kleinschalige woningen die onder meer door studenten worden bewoond. In het noordelijke deel liep ik echter door woonwijken die me ergens deden denken aan Velp/Rozendaal. Prachtige huizen kwam ik daar tegen, omgeven met mooie stukjes tuin, gelegen op een heuvel. 

Na een klein uurtje noordwaarts te hebben gelopen boog ik meer af naar het westen, waar je vanaf een rots een mooi uitzicht hebt over de rivier de Saale. 

Ik had geen idee dat Halle zo omringd was door dergelijke rotsformaties. Het gaf de stad nog dat extra vleugje rauwigheid. Na een korte klimtocht heuvelop besloot ik weer af te buigen naar het zuiden, parallel aan de rivier. Hier liep ik door verschillende parken welke Halle rijk is. Ik vond het hier zo prettig om te zijn! Het was er heerlijk rustig. Je had een strandje waar je even kon afkoelen in het water, de omringende stadsparken waren ruim opgezet dus echt druk was het er nooit. De rivier was tevens druk bevolkt door een populatie muskusratten, die niet meer zo schuw waren als hun meer verwilderde broeders en zusters. Net zwemmende cavia's. 

Zo heb ik enkele uurtjes gerelaxed aan de waterkant, waarna ik weer het centrum in dook voor wat kiekjes. Ik moet zeggen dat ik Halle een mooie stad vind met een gemoedelijke sfeer, maar het is niets vergeleken met bijvoorbeeld Krakau of Wenen. De stad heeft een goede poging gedaan om het oude centrum te herstellen na WW II. Toch vind je er ook genoeg Bijenkorf-achtige gebouwen. Geheel uniform is de bouwstijl van deze stad dus niet, wat maakt dat ik Halle ook net wat minder imposant vind overkomen. Desalniettemin heb ik me hier uitstekend weten te vermaken.

Tegen een uur of 21:00 kwam ik terug bij mijn AirBnb, waar de verhuurder zelf ook bivakkeert. De beste man runt een Döner tentje op steenworp afstand van het appartementje waar ik verbleef. Hij kwam eerder al op me over als een hardwerkende en eerlijke man. Daardoor begreep hij in eerste instantie ook niet goed waarom en hoe ik tijd kon vrijmaken voor een twee maanden durende wandeltocht. We raakten daarom nogmaals aan de praat over mijn reis. Gedurende het gesprek kreeg hij steeds meer begrip voor mijn keuze en kon hij ook relateren aan zijn eigen ervaringen in zijn Döner restaurantje. Hij vertelde over klanten die met koptelefoon op of al starende naar hun telefoon eten bij hem bestellen. Dat contact maken met mensen soms buitengewoon lastig is, omdat mensen op zulk soort momenten vaak alleen maar met hun eigen zaken bezig zijn. Het contact leggen met mensen is iets wat ik in Corona tijd ook steeds lastiger begon te vinden. Ik ging het zelfs vermijden op gegeven moment, vooral nadat ik te kampen kreeg met zekere angstklachten. Onder meer om deze reden is deze reis zo goed voor mij. Ik spreek weer mensen face to face, en dan niet bekenden maar de ene na de andere onbekende. Het brengt je weer terug naar het wezenlijke menszijn: interacteren met mensen om je heen. Ik was dankbaar dat dit gesprek zo tot stand was gekomen. Het is een van de vele ontmoetingen die ik heb opgedaan en die nog zullen volgen. Ik had me deze reis ook niet voor kunnen stellen zonder de mensen die ik ben tegengekomen op mijn reis.

Na dit gesprek ging ik maar snel mijn nest in, aangezien ik de volgende dag weer vroeg op moest. Het molentje bleef echter nog enige tijd malen, ondanks dat ik tamelijk uitgeblust was. Ik schreef mijn gedachten daarom op, om het een plekje te geven. De ruwe notitie van afgelopen nacht luidde als volgt:

"Iets doen waar je in geloofd, waar je achter staat, maakt dat je brein in een ander soort modus komt. Je denkt dan niet meer zozeer in problemen, maar in oplossingen. Zaken als angst doen zich minder voor, omdat je geloofd waar je voor staat. Daarom wil ik bij mijn volgende baan iets doen waar ik in geloof. Daar heb ik 600km voor moeten lopen om dat niet alleen te vinden maar ook zo te ervaren. Geloof in je werk en de rest komt vanzelf".

Dat gebrek aan geloven in mijn werk speelde een rol bij het stoppen bij de bank als KYC-analyst. Ik geloofde wel in het feit dat financiële criminaliteit moet worden opgespoord, maar de manier waarop vond ik al na een paar maanden werken te bureaucratisch, te gestandaardiseerd en te omslachtig. Tevens ben ik van mening dat de grootste impuls voor het bankwezen om hele compliance afdelingen op te zetten van hogerop kwam in plaats van uit de maatschappij, namelijk een gigantische boete opgelegd door het Openbaar Ministerie. Pas toen zijn we écht wakker geworden en zijn we als banken gaan laten zien dat we echt wel geven om de gezondheid van het financiële stelsel. Logisch ook, want een bank is en blijft een commerciële instelling. Commercieel ben ik echter alles behalve. Ik denk veel te veel aan hoe de ander iets opvat, wil graag compromissen sluiten waar je als compliance medewerker eigenlijk recht door zee moet zijn. De regeltjes naar de letter naleven. Dat past niet bij mij, waardoor ik ook enige tijd heb getwijfeld aan mijn eigen kwaliteiten. Feitelijk gezien was ik echter een pindakaasdeksel op een jampotje; dat sluit niet goed op elkaar aan.

Geloven in je werk en de waarden die daarmee gepaard gaan, dat is denk ik allesbepalend in hoe je je werk ervaart. En daarmee ook hoe je je vrije tijd ervaart. Werk neemt immers een prominente plek in van de agenda en heeft daardoor invloed op je dagelijkse leven. Ik zie het ook overal om me heen, niet alleen bij mezelf. Mensen die klagen over het feit dat ze hun baan niet leuk vinden, dat ze wel iets anders willen doen maar om wat voor reden dan ook zitten vastgeroest. Dit gevoel van een zekere misfit beïnvloed daarbij hun gemoedstoestand, zeker op de wat mindere dagen. Voor mijn vervolgbaan weet ik in ieder geval één ding. Ik wil iets doen waarvan ik het idee heb dat ik echt iets kan bijdragen aan de maatschappij, zij het op individueel dan wel groepsniveau, waarbij ik ook met mensen wil samenwerken in plaats van louter met een muis en beeldscherm. Uiteraard heeft elke baan ook zijn voor en nadelen, maar als het in de kern niet goed zit, doe jezelf dan een plezier en verbreed je horizon.

Zo, dat was één mijn rants van deze week (lees vooral verder!). Over tot de orde van de dag. Vandaag liep ik van Halle naar het dorpje Kleinliebenau, alwaar ik bij een camping de nacht zou doorbrengen. Een mooie dagetappe van ca. 25km, door droge stukken bos en langs vele meren. 

Ook hier viel me weer op hoe veelzijdiger de velden in Duitsland zijn op het gebied van biodiversiteit. Hoe vaak ziet u nu een klaproos, om even een wilde plant te noemen? Her en der langs de kant van de weg, misschien een tiental bij elkaar, niet waar? Kijkt u hier maar eens naar.

Dit soort beelden tekenen het Duitse landschap. Het ene na het andere veld volgestouwd met de mooiste bloemen en kruiden, geheel en alleen bestemd voor bijen, vlinders en andere insecten om van te smullen. Dit is iets wat we in Nederland missen, en niet alleen dat, we zouden er ook drastisch behoefte aan moeten hebben. Dergelijke velden betekenen immers een biodiversiteit die zich uit in onder meer het voorkomen van tientallen soorten vlinders, variërend van: kleine vos, dagpauwoog, distelvlinder, atalanta, bond zandoogje, gehakkelde Aurelia.... Dit zijn allemaal vlinders die voorheen veel frequenter voorkwamen in Nederland, maar met de tijd zijn deze vlinders geëmigreerd naar onze Oosterburen. Er zijn immers nog maar betrekkelijk weinig van dit soort leefgebieden voor deze gevleugelde insecten. Eeuwig zonde in mijn optiek! Dat hier wat aan gedaan kan worden is nog wiedes, te beginnen met het afrekenen met die oersaaie monoculturen die ons platteland niet rijk maar arm is. In de tuin kun je echter ook al het een en ander bereiken. Plant wat vaker bloemen, laat die kale (kunst)grasmatten en stoeptegels achterwege. Laat de natuur weer floreren in ons kikkerlandje!

Enfin, vandaag was het met recht warm te noemen met een piek van 26 graden en volop zon. Gelukkig heb ik de laatste paar uren van deze dag aan een meer kunnen spenderen op de camping nabij Kleinliebenau. Morgen pak ik een directe route naar Leipzig met als eindbestemming hostel Groners. Even vier dagen lang de muziekstad Leipzig in me opnemen. Ik kijk er naar uit om deze stad te bezoeken. Tot zover dit reisverhaal, op naar de volgende!