Zo makkelijk kan het zijn

Het is dinsdag ochtend, ik word wakker na een hevige onweersbui te hebben overleefd. De tent druipt nog aan alle kanten, de zijkanten zijn besmeurd met aarde door al het opspattende water van de afgelopen nacht. Het is tijd om weer verder te gaan, op weg naar Helpsen via het stadje Minden. Een vrij korte dagetappe van 22km. Ik had de avond ervoor nog mijn kleren met de hand gewassen, maar kon deze niet meer ophangen in het noodweer. Dan maar even rustig de tijd nemen om alles op te hangen en te laten drogen.

Na zo tweeënhalf uur te hebben volgemaakt met het inpakken van mijn rugzak, de powerbank opladen en een bak koffie van de buurvrouw opslurpen, ging ik rond half 11 op weg. Even nog langs de bakker voor die lekkere vers belegde broodjes. Een goede bodem is immers een must op een tocht als deze. Na een klein uurtje lopen kwam ik aan in Minden. Het stadscentrum van Minden heb ik aan me voorbij laten gaan, omdat ik het groene Schaumburger Wald wilde gaan bezoeken. Aan de oostkant van Minden werd ik echter verrast door enorme waterwerken. 

Eenmaal aangekomen bij het Schaumburger Wald liep ik door een bos wat op een enkele wandelaar na geheel voor mij alleen was. Logisch ook op een doordeweekse dag. Het was heerlijk. Lekker in de weer zijn met vlindertjes en allerlei insecten die langs vliegen. Alsof ik weer even een klein jochie was die vanalles wilde onderzoeken en vastpakken. 

Ik zag op Google maps dat temidden van het bos een heus Mausoleum lag verscholen van ene Landgräfin Juliane Wilhelmine Luise von Hessen-Philippsthal. Deze madame was geboren in het jaar 1761 en haar leven eindigde vroegtijdig in het jaar 1799. In dit Mausoleum lag zij opgebaard, temidden van een bos! Klinkt als een mooie rustplaats voor mijzelf, hoe gek dat ook moge klinken. Het lag er in ieder geval vredig bij.

Na dit monument kort te hebben bewonderd, zag ik dat er een paar km verderop nog een dergelijke graftombe te vinden was. Dit betrof de grafpyramide van Grafen Wilhelm zu Schaumburg-Lippe. Die dan ook maar even meepakken, nu we toch bezig zijn. Onderweg hier naartoe kwam ik nog een fietser tegen die me een half uur lang zat te vervelen over onder andere zijn drie E-bikes. Normaliter vind ik het wel gezellig, even een praatje maken onderweg. Maar deze man bleef maar door kleppen over vanalles en nog wat, waarvan ik ook de helft niet verstond door een zwaar dialect wat hij sprak. Ik zei maar vaak "genau", "ja das stimmt", "ah jaaa" om zo het gesprek door te komen. Nadat de fietser zijn eigen weg vervolgde kwam ik aan bij de tweede graftombe. Dit betrof dus een pyramide die wederom door bos was omringd.

Ik bevond me nu midden in het Schaumburger Wald, het liep al tegen 15:00u en ik moest nog naar Helpsen. De vraag was echter; volg ik nu braaf het aangelegde pad, of snij ik een stuk af door midden door het bos door te steken naar de hoofdweg die mij naar Helpsen leidt? U raadt het al, ik ging natuurlijk voor antwoord B. Als ik het op de Veluwe kan, dan moet dat hier ook wel lukken. Toch had ik een kortstondig moment van twijfel, toen ik opeens een enorme modderpoel aantrof welke was aangezet met de pootafdrukken van wilde zwijnen. Die hadden daar duidelijk een kuuroord van gemaakt. En ja, op de Veluwe zijn papa en mama zo in de buurt. Maar in het Schaumburger Wald gibt es noch kein Vater und Mutter. Enfin, ik heb mijn Swiss zakmes mee, dan vecht ik met gelijke wapens tegen die scherp getande varkens. Dit verhaal klinkt inmiddels spannender dan het helaas is geworden. Ik heb niet als Hercules het Erymanthisch zwijn bij de lurven gepakt. Echter, ik heb wel legio brandnetels en braamstruiken overwonnen. En geloof mij, dat was ook nog een heel schaakspel. 

Na me zo een weg te hebben gebaand langs opgedroogde beekjes en loofbossen begaf ik mij na een half uurtje weer op het asfalt. Nog even aanzetten naar Helpsen. Eenmaal in mijn slaap Ord te zijn aangekomen, zag ik al gauw een kandidaat voor een mogelijke overnachting gezien de riante achtertuin. Gauw aanbellen. Helaas, niemand doet open. Misschien even achterom lopen. Daar was immers nog een deurbel. En warempel! Een man deed de deur open, ik deed gauw mijn pitch waarop de beste man zei dat ik achter wel mijn tentje mocht opzetten. Kassa!

Niet veel later kwam ook mevrouw naar buiten. Of ik mee wilde eten, was de vraag. Daar kun je een wandelaar na een dag struinen altijd mee verblijden. Op het menu stond vis met aardappels en verschillende soorten groenten. Ik heb de hele pan leeggegeten. Dezer dagen eet ik namelijk voor twee, gezien de enorme hoeveelheid calorieën die ik op een gemiddelde dag verbrand. 

Voorts kwam ook weer het pils tevoorschijn en gingen we met z'n drieën gezellig op de bank hangen. Lekker naar Duitse TV shows koeken. Als ik er op terug kijk bedenk ik me hoe geniaal het is dat ik van de ene avond na de andere bij mensen op bezoek ben, van hun huis gebruik mag maken en zelfs een avondje bij hun op de bank kan hangen. En dat bij wildvreemden in een ander land! Dit was ook meteen de reden waarom ik gisteren niks in mijn blog heb geschreven. De ervaring komt eerst, dan pas de verslaglegging.

De volgende morgen ging ik vroeg op. Het zou vandaag immers 28 graden worden met een overwegend felle zon op m'n bol. Ik wilde nog even een stop maken in Stadthagen, aangezien dit centrum er op foto's wel mooi uit zag. Oordeelt u zelf maar!

​​​​​​

Nadat ik me hier zo'n twee uur had zitten vergapen aan alle prachtige gevels die deze stad rijk is, kregen de benen wanderlust en vervolgde ik mijn weg richting Bad Nenndorf. Vlak voordat ik daar aan kwam zag ik een kraakhelder, kabbelend riviertje met opspringende vissen. Dan toch nog even een momentje nemen om hier van te genieten, de zoveelste van die dag.

Dan was het nu tijd voor de laatste 5km. En die waren behoorlijk intens kan ik je vertellen. Ik liep geheel in het open veld, het was op dat moment op zijn warmst en ik zweette me een ongeluk.

Een fietser passeerde mij, hij draaide zich om en vroeg waar de reis naartoe ging. Toen ik Krakau zei stapte hij af en raakten we aan de praat. Ik vertelde dat ik vrijwel elke avond bij mensen in de achtertuin slaap, waarop er bij hem een belletje ging rinkelen. Hij vertelde over een soort vouwwagenachtige constructie waar ik wel met mijn matras en slaapzak zou kunnen slapen. Dit klonk in mijn oren als een avontuur, dus ging ik maar al te graag mee. Ik begon me toch een partij te grinniken toen ik zag wat hij bedoelde.

Hier zit ik dan, dit reisverslag te schrijven, in een zeker Tiny House waar enkel een vloer en een kastje in zijn ondergebracht. Geen elektra, maar wel een vast dak boven mijn hoofd. Ik vind het schitterend! Claus, zo heet de fietser, bood me vervolgens aan om een douche te pakken. Ik heb nog nooit zo lekker gedoucht, na al dat druipende zweet van vandaag. Het eten was ook niet veel later klaar, lekker Hollands om 18:00u stipt! Ik word me toch een partij verwend op deze reis, misschien word dit wel mijn lifestyle als straks alles te duur is en de energielevering uit Groningen moet komen. 

Onder het genot van wederom een pilsje heb ik deze avond over vanalles en nog wat gepraat met mijn gastheer, de gastvrouw en hun zoon. Dat is toch een van de meest waardevolle dingen van deze reis. De ontmoetingen met de mensen en de interacties die daarop volgen. Zo spontaan, zo open. Ik vind het mooi om dit alles mee te mogen maken. Inmiddels is het bijna 22u, het licht brandt hier nooit in deze cabine en ik ga maar snel mijn slaapmatje opblazen. Tot de volgende!