"Wat een levensgenieter"

Zaterdagochtend begon met een lekker ontbijtje bij de familie waar ik in Borculo heb mogen overnachten. Vervolgens heb ik mijn voeten geprepareerd met een dikke laag gehwol, om zo de nodige blaren te helpen voorkomen op mijn dagtocht naar Haaksbergen. Toch, na 5km begon op rechts de eerste pijntjes op te treden. Even de schoenen uit op een bankje in de schaduw. En ja hoor! Daar zat meneer prominent op de kleine buitenste teen. De blarenpleisters kwamen tevoorschijn, evenals de sporters tape. Daar moest die kleine teen het maar mee doen. En weer door richting Neede, zij het iets minder comfortabel. Onderweg sprak ik een vriend van me die ik nog ken van mijn middelbare schooltijd. Hij vroeg zich af in hoeverre Enschede op de route lag. Na even wat gepuzzel kwamen we erachter dat een pitstop bij Coen nog niet eens zo'n gek idee zou zijn. Dat idee betekende dan wel 32km lopen in plaats van 18km naar Haaksbergen. Ah wel, een keertje goed de zweep erover kan geen kwaad, dacht ik. Bovendien is een gegarandeerde douche en wasbeurt ook geen overbodige luxe. Bij Neede werd de koers dus gewijzigd naar de campus van Universiteit Twente. Het landschap op deze route veranderde op zijn tijd naar grotere, kale stukken landbouwgrond. Tijd voor een podcast! Ik ben begonnen met luisteren naar de podcast 'De Bourgondiërs met Bart van Loo', over het ontstaan van de Lage Landen. Heb je toch het idee dat er wat om je heen gebeurt. Na zo een uur en drie kwartier te hebben gewandeld, kwam ik aan bij een buitenwijk van Haaksbergen, waar met name de Sint Isidorus kerk in het oog sprong. Ik ging even naar binnen voor wat verkoeling, toen ik daar een jonge knaap aantrof die aan een tafeltje driftig zat te schrijven in een A4 notitieblok. Op gegeven moment vroeg hij of ik ook wat wilde opschrijven. Ik nam aan dat het een boekje was waar bezoekers van de kerk iets in konden schrijven, dus nam ik plaats. Pas toen realiseerde ik mij wat er op de tafel voor me stond....een overlijdensbericht met in mijn handen een condoleance register. Hoopvol keek de jongen mij aan, of ik wél iets op papier kon zetten. Vooruit, een klein berichtje en een opgestoken kaarsje. Ik liet de jongen daarna weer verder peinzen over zijn te schrijven berichtje. Het was aardig zonnig die dag en het lopen viel me af en toe zwaar. Ik heb meerdere stops moeten maken bij weilanden en bij bankjes waarbij de voetjes even moesten luchten. Zo zat ik aan de rand van een weiland met de voeten omhoog toen een groepje wielrenners langs fietsten. Ze zagen me zitten en ik ving nog iets op als "kijk dan wat een levensgenieter". Meneer, u moest eens weten. Na zo vele uren te hebben versleten van wandelen afgewisseld met pauzes, kwam ik dan eindelijk aan bij de rand van Enschede. Een hele troep supporters was onderweg naar het stadion van FC Twente, dus maakte ik ook automatisch deel uit van deze optocht. Na het stadion achter me te hebben gelaten kwam ik aan bij de campus. Daar zat een meisje limonade te verkopen. Althans, dat zei ze. Naar mijn idee smaakte het meer naar een Baco!! Alcohol of niet, het was de laatste boost die ik nodig had om bij Coen aan te komen. Na wat te hebben gegeten, gedouched en een wasje te hebben gedraaid, kwamen de goudgele rakkers tevoorschijn. Zo hebben we de rest van de avond bijgekletst onder het genot van een paar pilsjes, waarna het tijd was om lekker te gaan tukken. Op een matras weliswaar. Vandaag ga ik de grens over bij Gronau. Dan gaat het Duitse avontuur toch echt van start! Ben benieuwd...