Het leven is mooi, maar je moet zelf de slingers ophangen

Even een aanvullende blog, omdat ik iets meer te vertellen heb. Het is natuurlijk leuk, dat schrijven over al die landschappen waar je doorheen trekt, de mensen die je ontmoet etc. Maar wat doet zo'n reis nu met een mens, met mij als persoon? Om dat te duiden, moet ik zo'n 3/4 jaar terug in de tijd. Een tijd waarin Covid nog hoogtij vierde en ik mijn stressniveau tot het uiterste dreef. Het was de zomervakantie van 2021. We zouden met twee auto's en vier gasten op roadtrip gaan naar Zuid-Frankrijk, langs de befaamde Route Napoleon. Een reis waar ik erg naar uitkeek, omdat het alsmaar thuiswerken me tamelijk begon te vervelen. En toen kwam corona de deur binnenwandelen. Op een festival had eerst mijn maat corona opgelopen, waarna ik en mijn huisgenoot de volgende waren die eraan mocht geloven. Drie van de vier uit het gezelschap dus aan de corona. Dagenlang was ik ziek, grieperig met een beetje verhoging en een energieniveau van nul. Dit alles speelde zich af in de week van ons vertrek naar de Côte d'Azure. Wij zaten dus behoorlijk in de stress, dag in dag uit te discussiëren of we de eerste AirBnb in Antibes nu wel of niet moesten annuleren. Het ding was ook dat mijn ex-vriendin in Antibes zou aansluiten bij het gezelschap, maar met 3/4 ziek leek het er op dat we daar niet op tijd zouden aankomen. Dus waar brengen we haar dan onder, als wij zelf niet tijdig daar kunnen zijn?

Zo gingen enkele dagen voorbij, waarbij we vanaf de vrijdag met elke dag die verstreek moesten inleveren op onze vakantie. Uiteindelijk konden we dan toch de daaropvolgende maandag, drie dagen later dan ons geplande vertrek, alsnog onze biezen pakken. Althans, iedereen behalve ik. Mijn Covid zelftestjes bleven immers positief uitslaan, terwijl de anderen alweer negatief waren getest en dus op weg mochten. De keuze was dan ook vrij eenvoudig: blijven we nóg langer in Utrecht en wachten we totdat Maart beter is, of gaan er twee auto's op pad en komt Maarten later met het vliegtuig. Op mijn verzoek werd het dat laatste. Na achter te zijn gebleven kon ik dan eindelijk, na ca. 8 dagen ziek te zijn geweest, op woensdagochtend met het vliegtuig naar Nice. Maar dan wel om..... 07:40 's ochtends, vanaf Schiphol. Er reden ook geen bussen op het tijdstip waarop ik op moest, dus dan maar met koffer en al om drie uur s'ochtends met het fietsje naar Utrecht Centraal. Dan kan ik nog een leuk etentje mee pakken wat voor die woensdagavond was gepland, zo dacht ik. In de eerste week van de vakantie heb ik mezelf dan ook tamelijk tot het uiterste gedreven. Ik wilde alles meemaken wat ik nog kon meemaken, maar mijn lichaam stond er niet naar. Ik was totaal niet aanwezig in de dagen die volgden, voelde me een zak hooi en dat bleef een week lang aanhouden. En zo heb ik mijn eigen ruiten voor het eerste deel van deze trip ingegooid.

Zoals gezegd was mijn ex-vriendin daar ook, met wie ik een goede verstandhouding had. Dat wil zeggen, geen officiële relatie, maar het had er wel de schijn van. Echter, door mijn afwezigheid in de week waarop zij aanwezig was, boterde het niet helemaal lekker tussen ons. Het escaleerde tot een onenigheid die pas weken later werd uitgepraat.

De vakantie was voorbij, het staartje van de trip was uiteindelijk wel geslaagd. Maar de deuk in de 'relatie' was onherstelbaar. Knopen werden in de weken na de vakantie doorgehakt, wat bij mij een enorme stressreactie opriep. Het uiteindelijke resultaat: verschillende angstgerelateerde klachten waaronder hartkloppingen, paniekaanvallen, hyperventileren, zweethandjes etc. Ik durfde op geven moment niet eens mensen van werk nog te bellen, of m'n mond open te trekken tijdens dagstarts, uit angst voor de zoveelste dichtklapper. Ik zeg overigens niet dat dit allemaal is veroorzaakt door alleen een relatie die toen daadwerkelijk ten einde is gekomen. Stress kent meerdere voedingsbronnen, maar het begin van de zomervakantie en het stukgaan van mijn verstandhouding was wel het druppeltje die de emmer deed overlopen.

Na enkele weken te hebben ondervonden wat angst met een mens doet, kwam ik tot inzage dat ik hulp nodig had. Van een psycholoog, welteverstaan. De diagnose: onbepaalde angststoornis. Na zo'n acht sessies bij deze therapeut te hebben doorlopen, te hebben ervaren wat cognitieve gedragstherapie inhoudt, ging ik met enige twijfel verder aan het voorbereiden van mijn trip. De maanden vorderden, ik kreeg steeds minder snel last van een paniekaanval, maar het gevoel van derealisatie bleef. Ik had het idee niet aanwezig te zijn in mijn omgeving, behalve als ik achter de PC zat. Een loopje naar de Albert Heijn voelde aan als een trip na een heisje te hebben genomen van een joint. Ik was fysiek wel aanwezig, maar mentaal niet.

Met deze energie ging ik dit avontuur aan. Ik weet nog goed dat ik me tamelijk zenuwachtig en rusteloos voelde toen ik in Velp de deur uit ging. Beginnen aan een voettocht.....naar....Krakau. Als dat maar goed gaat, dacht ik. Natuurlijk had ik ook zin in de trip. Ik hoopte dat het mijn mentale problemen enigszins zou kunnen wegvangen. Dat ik weer een gevoel van levendigheid en vooral aanwezigheid kon ervaren.

Ik zal je zeggen, het kostte me amper een paar dagen om dit te bewerkstelligen. Het lopen door bossen, over heuvels, langs rivieren, het luisteren naar de vogels, de mensen die je ontmoet.... Dit heeft zo'n krachtige werking op je mentale gesteldheid. Ik voel me nu compleet op mijn gemak, alsof ik de beste tijd van mijn leven leidt (alsof....het is zo!). Ik ben niet bang meer voor ontmoetingen met vreemden, heb geen angst voor het spreken van de Duitse taal. Ik ervaar het alleen zijn niet als iets engs, maar juist als iets heel moois. Ik kan mijn eigen plan trekken, kan gaan en staan waar ik wil. En dat voor twee maanden lang! De mentale effecten van een trip als deze kent zijn weerga niet. Geen antidepressivum of welk wondermiddel dan ook kan dit toppen. Natuurlijke heling, door aanwezig te zijn in het moment, omringd door natuur en al het moois wat je onderweg maar kan tegenkomen. Ik ben nu al ontzettend dankbaar voor deze trip, voor wat het met me doet. Ik schrijf dit momenteel vanuit een jagers hutje, met een prachtig uitzicht voor m'n neus. Het leven is mooi, lieve mensen, maar je moet wel zelf de slingers ophangen.