De hoogte en dieptepunten van mijn reis

Vanuit het dorpje Stankowice ging ik gisterochtend weer op pad richting het oosten. Ook langs deze route heb ik veelvuldig over asfalt moeten navigeren, waardoor tijdens de eerste 10km weinig spannends te beleven was. Desalniettemin had ik wel veelal een mooi uitzicht op de Tsjechische bergen.

Toen ik aankwam in het stadje Gryfów Śląski kreeg ik dan ook zin in een bak koffie. Het rynek (Pools voor marktplein) van Gryfów Śląski was niet bijster groot, waardoor een koffie tentje vinden niet zo moeilijk zou moeten zijn. Ik vond er eentje, maar die was helaas dicht. Ik glipte daarom even bij een slijterij naar binnen in de hoop dat ze daar iets oppeppends hadden. Een vruchtensapje dan maar, ook prima. De vrouw aan de kassa merkte al gauw op dat ik geen Pool was. Ik gaf daarom aan dat ik een Hollander was, waarna ze zelf ook een beetje Nederlands begon te praten. Dat was wel het laatste wat ik hier had verwacht, in zo'n ielig stadje. Nadat ik had uitgelegd uit Nederland te zijn komen lopen was ze er als de kippen bij om me bij haar vriend langs te laten gaan in het stadje Lubomierz, pakweg 7.5km verderop. Hij had namelijk aan huis zijn eigen oldtimer restauratie bedrijf en was tevens van Nederlandse afkomst. Ff bakkie pleur met een mede Hollander, lekker man!

Zodoende ging ik verder op weg en na 1.5u lopen kwam ik aan bij het betreffende huis. Niet veel later kwam de baas des huizes thuis, nadat ik even met één van zijn werknemers had staan babbelen (voor zover dat ging in het Pools). Ron liet me vervolgens zien wat ze zoal aan carrosserie werk verrichten, vooral op het gebied van plaatwerk. 

Hij liet me ook nog zijn toekomstige Opel GT zien die tot de laatste schroef was gedemonteerd, waarna de auto een complete make-over zal krijgen en gespoten zal worden in de kleur LeMans blue, zoals weergeven bij het onderstaande schaalmodel. Het interieur zal dezelfde kleurencombinatie hebben als bijgaande  sample. Prachtig om te zien hoe iemand van zijn passie zijn werk heeft weten te maken en er ook iets voor zichzelf uit kan fabriceren.

Na een lekker bakkie koffie, een stuk taart en een Poolse despo ging ik weer verder door het centrum van Lubomierz, onderweg naar het nationale park Krajobrazowy Doliny Bobru. 

Tijdens de wandeltocht door dit nationale park passeerde ik meerdere Agroturystykas. Ik wilde echter nog wat verder lopen, aangezien de benen er nog prima aan toe waren en het dan vaak beter is om nog net wat verder door te lopen. In het dorpje Pokrzywnik ging ik dan ook voor anker. Een vrouw kwam net naar buiten gelopen met haar kinderen en gaf aan dat ik wel mijn tentje kon opzetten naast twee vervallen schuren. Ik vond het helemaal prima en was blij dat mijn pitch ditmaal niet zo houterig ging. 

Na mijn tentje te hebben opgezet ging ik nog even een avondwandelingtje maken. Beneden in het dal lag namelijk een meer, waar ik de volgende dag niet langs zou komen. Ook hier bleek een stuwmeer te zijn gelegen met een enorme dam om het water gecontroleerd door te laten stromen. 

Een mooi en indrukwekkend gezicht. Wat de mens toch allemaal niet voor elkaar geschopt krijgt. Na dit korte bezoekje aan deze waterkrachtcentrale ging ik met de ondergaande zon weer richting mijn tentje. 

Vanmorgen ging de wekker weer eens om 06:30. Waar ik gisteravond al bang voor was, had zich ook daadwerkelijk voltrokken. Mijn gehele buitenste tentdoek zat vol met naaktslakken. Nu had ik de avond ervoor al tientallen naakt,- en wijngaardslakken zien rondkruipen. Nu zul je misschien denken: Een slakje op je tent, wat boeit dat nou? Welnu, zodra je er ook maar ééntje vergeet weg te schieten van je tentdoek, je tent vervolgens oprolt en ca. 8u in een afgesloten zak laat bakken.... Dan kun je wel raden hoe die slak ruikt en daarmee ook de rest van je tent. Bovendien kakken die beesten ook een eind in de rondte, wat al snel een groen remspoor wordt als je niet uitkijkt bij het schoonmaken. Achja, een lekker slijmerig begin van de dag.

Over in de rondte kakken gesproken. Vanochtend was de eerste keer dat ik in het wild mijn grote behoefte moest doen. Dit kwam omdat mijn gastvrouw uiteindelijk toch niet zo heel erg naar me omkeek en ik dus niet de vrijheid voelde om daar even naar binnen te gaan zo vlak voor vertrek. Gelukkig was ik voorbereid met een WC rol die nog stamt uit de tijd dat ik vertrok op 5 mei 2022. Voelt als een jaar geleden, maar is het niet. Van dit schouwspel heb ik overigens geen foto's. 

Na een hele opluchting verder te zijn begon ik aan het wandelpad wat mij naar Jelenia Góra zou leiden. Een prachtige wandeling met diverse hoogteverschillen en rotspartijen.

Ook tijdens deze wandeling kwam ik weer langs een stuwmeer, waarbij ik kort daarvoor nog door het dal liep waar het water van dit stuwmeer doorheen loopt. 

Na zo'n twee uur lopen kwam ik aan in het dorpje Siedlęcin. Op de kaart zag ik dat hier een historische bezienswaardigheid gelegen was, namelijk een gebouw wat uit de middeleeuwen stamt. Even een kijkje nemen! Toen ik daar aan kwam las ik dat in dit gebouw de enige muurschilderingen te vinden zijn waarop Lancelot, één van de ridders van de Ronde Tafel van Koning Arthur, staat afgebeeld. Heel bijzonder dus en aangezien ik een groot fan ben van de film King Arthur, was dit een lot uit de loterij. 

Heel bijzonder om zo 'even' tussendoor mee te pakken, alsof het niets is, een schildering uit de 14e eeuw. 

Na deze tussenstop vervolgde ik mijn weg naar Jelenia Góra. Dit bleek nog een aardig mooi centrum te hebben, met een oud rynek, omringt door gebouwen met een barokstijl achtige architectuur.

Toch kon ik helaas niet lang blijven in dit stadje, aangezien ik nog helemaal naar Radomierz moest lopen, zo'n 13km verderop. Dit bleek ook nog een heel stuk moeilijker te zijn dan aanvankelijk gedacht. Google maps dacht namelijk dat een wandeling over de snelweg wel een optie was. Nu vertrouw ik Google maps allang niet meer blindelings, maar meende nog wel via kleine omweggetjes alsnog bij hetzelfde punt uit te kunnen komen. Dat had echter als gevolg dat ik toch nog lange tijd langs auto(snel)wegen moest lopen met de brandende zon in m'n nek en mijn voeten die het kookpunt naderden. Zulk soort momenten voelen gewoon alsof je een beetje een lost case bent, op moment dat je naast een autoweg loopt waarvan je weet dat daar nooit geen mens loopt en iedereen raar naar je opkijkt. Vervolgens kom je ook nog allerlei dode dieren tegen, zoals een compleet vergane ree, een dode fazant et voila. Het plaatje is compleet. Ik was dan wel geen road kill, maar na 30km lopen voelde ik me wel zo.

Gelukkig kwam ik na enkele omzwervingen dan toch nog aan in het dorpje Radomierz. Een dorpje wat feitelijk gezien een paar straten zijn met zo'n honderd huizen in totaal. Ik had hier grote moeite met het vinden van een geschikt onderkomen. Ik ga namelijk in Polen niet zomaar iemands terrein op, gezien alle waakhonden die hier trouw de wacht houden. De agroturystykas die ik in maps had gezien waren echter ook allemaal dicht.... Zo liep ik huis na huis af, zonder echt aanspraak te maken bij de mensen. Het werd ook al laat, aangezien het al bijna 18:00u was en ik nu echt dringend een onderkomen moest zien te vinden. Helemaal aan het uiteinde van het dorp waren nog twee woonhuizen met daarnaast een losstaand tuinhuisje, bedoeld voor de verhuur. Ik klopte aan, waarna een man opendeed. Hij gaf aan dat het tuinhuisje niet van hem maar van de buurvrouw was. Hij gaf aan dat ik wel even achterom kon lopen om te vragen of het huisje beschikbaar was. Precies op dat moment kwam mevrouw ook naar buiten en begon tegen me te praten in het Pools. Toen ik in het Pools aangaf dat ik Nederlands was en vanuit Nederland hier naartoe ben komen lopen, zei ze and I quote: "Oooooooohhhh Matko Boża", waarop haar man meteen naar de koelkast snelde en een blik halve liter pils voor m'n neus opentrok. Dit is precies hoe ik me Polen had voorgesteld, precies deze reactie! 😂

Mevrouw sprak gelukkig ook een beetje Engels. Ze kon daarom een en ander vertalen, ook toen de eigenaresse van het tuinhuisje langs kwam om polshoogte te nemen. Long story short; ik mocht de avond spenderen in het tuinhuisje! Ik was zo blij als een kind, aangezien ik me daarvoor al mentaal aan het voorbereiden was op een nacht in mijn tentje, ergens in een bosje. Daar had ik echter bijzonder weinig zin in, aangezien ik een uur in de wind stonk, mijn hele lijf plakte van het zweet en ik me gewoon een stuk oud vuil voelde. U kunt dan ook wel begrijpen hoe lekker die warme stralen uit de douchekop aanvoelden. Alsof engeltjes op me neer aan het stralen waren. Ik heb zojuist even m'n hele inboedel in de wasmachine gedaan, alles lekker uitgehangen, opgefrist en gegeten. Ik voel me weer als herboren. Dat geeft weer genoeg energie om morgen weer een etappe van 30km te klaren!