Gevaarlijke capriolen uithalen in de bergen

Vannacht sliep ik voor het eerst zonder buitentent gezien de zomerse temperaturen van afgelopen dagen, waardoor ik 's nachts fijn naar de sterren kon kijken. Een mooi gezicht, al moet je eigenlijk in de Alpen zitten om echt veel te kunnen zien van het sterrenstelsel.

De wekker ging vandaag vroeg, om 06:30, maar ik bleef toch nog wat langer plakken gezien de hektiek van de afgelopen paar dagen. Om 07:00 ging ik maar gauw mijn nest uit, want ik wilde de meute op de Basteibrücke voor zijn. Tentje opvouwen en wegwezen. Al gauw liep ik tegen obstakel nummer 1 aan. Google maps leidde me immers weer langs een bijzonder onbegaanbaar pad, steil de berg op in een hoek van pakweg 75 graden. Tussen rotsspleten in, over en onder omgevallen bomen door baande ik me een weg naar boven. Ik was compleet buiten adem toen ik de top bereikte, waar het pad weer aansluiting vond met het pad speciaal aangelegd voor de dagjesmensen. 

Na hier een klein stukje te hebben gelopen, zag ik opeens iets zitten op het midden van de weg. Ik zag al gauw dat het een vogeltje betrof, een die ook maar niet weg wilde vliegen. Het bleek een jonge zanglijster te zijn, die mogelijk uit het nest is gevallen. Zijn pootje lag er namelijk niet helemaal meer goed bij. Ik zat nu met een dilemma, want het beestje keek me aan alsof ik zijn moeder was. Het arme ding deed constant z'n snaveltje open in de hoop op voedsel zodra ik dichterbij kwam. 

Ik bleef nog even hangen om te kijken of ik de ouders zag terugkeren, maar heb uiteindelijk geen zanglijster gezien. Toch heb ik het diertje maar achtergelaten, aangezien ik er nu ook niet voor kan zorgen en de kans groot is dat zijn ouders toch ergens in de buurt zijn. Derhalve vervolgde ik mijn weg naar de Basteibrücke, waar tot mijn geluk nog vrijwel niemand aanwezig was. Wat een uitzicht heb je hier zeg! De rotsformaties en bergen zijn ronduit adembenemend. 

Na hier een half uur van het uitzicht te hebben genoten, ging ik weer verder richting het dorpje Hohnstein. Hemelsbreed is dit dorpje niet ver weg van de Basteibrücke, maar de route naar Hohnstein was alles behalve gemakkelijk. Berg op, berg af was het credo van deze dag.

Aan de andere voet van de eerste berg lag een stuwmeer, waar regenboogforellen aan de oppervlakte kwamen om af en toe een vliegje van het wateroppervlak te vissen. 

Na dit meer ging ik al vrij gauw weer off road, off road in de zin van Maps zegt links direct de heuvel op terwijl het gebaande pad rechtdoor gaat. We herhaalden weer het kunstje van voor de Basteibrücke: een behoorlijk steil stuk recht omhoog. Ik merkte wel dat ik dit soort grappen niet teveel moest uithalen, omdat het je kuiten en knieën flink oprekt. Op dit stuk haalde ik ook m'n rechter scheenbeen open, een mooie jaap van pakweg 5cm. U kunt zich wel voorstellen hoe ik weer boven kwam. Doorweekt van het zweet, handen en armen vies van alle grond die loskwam tijdens het klimmen, en een licht bebloed been. Geen wonder dat de mensen die ik tegen kwam nu nog meer verwonderd naar me om keken. 

Na heuvel twee te hebben overleefd begon ik weer aan de afdaling, klaar om heuvel nummer 3 te besteigen. Op gegeven moment zat Google maps echter weer eens te fantaseren over een niet-bestaande route, die ik veel te ver heb zitten volgen totdat ook hier het spoor dood liep en ik me aan de rand van een ravijn bevond, omringd door twee bergmuren. Voor het eerst tijdens deze trip voelde ik dat het echt onveilig begon te worden, aangezien je met een zware rugzak sneller je evenwicht kunt verliezen, zeker op een steile helling. Bovendien ben ik alleen. Na zo'n 60m te zijn afgedaald, kwam ik dan ook tot het inzicht dat een val van 20m me niet dichter bij mijn uiteindelijke doel zou brengen, waardoor ik gedwongen was om het hele takke eind weer omhoog te klimmen. Lesje geleerd? Wat de bergen betreft wel. Het loont niet om af te wijken van de gemarkeerde wandelroutes, zelfs al geeft Google maps iets anders aan. De bergen zijn onbedwingbaar als je volledig bepakt bent, dus moet je je al snel gewonnen geven. 

Ik volgde daarom een bejaard stel die ook hun weg naar beneden aan het zoeken waren. Na wat turen op de kaart was ik er achter gekomen hoe ik veilig in Hohnstein kon aanbelanden. Onderweg zag ik ook nog prachtige rotswanden, grotten en zelfs een oude kasteelmuur.

Na het avontuur in de bergen werd het vanaf Hohnstein gelukkig allemaal wat vlakker. Van Stadt Wehlen naar Sebnitz was veruit de zwaarste etappe tot nu toe, zowel mentaal als ook fysiek. Het idee dat je min of meer gevangen zit tussen twee bergketens, geeft weinig vertrouwen in het vervolg van je dagtocht. Zeker gezien de hoeveelheid energie die je ermee verspilt door onnodig op en neer te gaan in combinatie met een beperkte voorraad aan eten, als ook dat de te lopen afstand er niet minder op wordt maar de tijd wel verder verstrijkt. De kers op de taart was het aantreffen van een skelet, wat het geheel nog wat meer visualiseerde....Al met al een leerzame ervaring waarbij ik letterlijk door het stof ben gegaan. Het zou ook wat zijn als elke dag zogezegd appeltje eitje is. 

De laatste 10km van Hohnstein naar Sebnitz verliep, in tegenstelling tot de eerste helft, vrij gemakkelijk. Af en toe moest ik langs autowegen lopen, maar ik was allang blij dat de steile bergwanden achter me lagen. 

Vanavond verblijf ik aan de rand van het dorpje Sebnitz, bij een pension waar ik mijn tentje kon opzetten. De eigenaar is een echte bourgondiër, die een hondenfokkerij bestiert waar onder meer Patty Brard haar viervoeter vandaan heeft. Een internationale hondenhandelaar met BN'ers in zijn portfolio, ja ja, wie had dat gedacht hier aan de rand met Duitsland en Tsjechië. Morgen loop ik in een rechte lijn naar Ebersbach, dwars door een klein stukje Tsjechië. Dit schijnt een nogal arme en criminele streek te zijn. Kijken of mijn criminologische blik nog wat waard is tijdens deze tocht!