Een bijzondere bijvangst van een langweilige wandeling

Gisteravond was ik na het schrijven van mijn laatste reisverhaal nog even een ommetje gaan lopen. Ik zag namelijk een felle zonsondergang en meende nog wel wat leuke kiekjes te kunnen schieten vanuit de heuvels. Dat leverde de volgende beelden op:

Alsof je door een Van Gogh schilderij wandelt, is het niet? Al mis ik alleen nog de zonnebloemen. Ik moest vandaag nog aan zijn schilderijen denken. Ik heb een zekere voorliefde voor Van Gogh en zijn werken, omdat hij het platteland verkoos als menig decor van zijn schilderijen. Het platteland in het algemeen doet bij mij vaak mooie herinneringen ophalen. De tijden dat ik bij mijn opa en oma ging logeren op de boerderij voor soms een lang weekend of een hele week achtereen. Lekker achter de kikkers vangen, stenen zoeken, vlinders vangen, vissen op voorntjes en baarsjes met pieren en maden die we uit een berg paardenpoep schepten of onder geharde koeienvlaaien vandaan plukten. Dát vond ik nou leuk toen ik klein was. Het haalde me even weg uit het alledaagse, van schoolse dingen vooral. Om nog maar te zwijgen over de tijden dat ik met mijn pa en broer dag in dag uit over het Poolse platteland zwierf, wat nog meer onstuimig aandoet. Ik hou van de countryside. 

Vanmorgen praatte ik nog even met de gastvrouw van het huis waar ik verbleef. Ze was in eerste instantie niet zo happig om contact met mij te zoeken. Vanmorgen draaide dat langzaam bij en vertelde ze me dat er nogal wat foute figuren (autodieven) in hun dorpje en met name Cremlingen hun rondjes maken. Dat dit haar ervan weerhoudt om zich zomaar open te stellen aan een vreemdeling. Het was de eerste keer op deze reis dat ik door een zeker gevoel van wantrouwen heen moest prikken. En ik begrijp haar volkomen. Het is ook wel gek als iemand met een enorme rugzak vraagt of hij op je land mag blijven slapen. Je voelt dan al gauw aan dat het misschien niet daarbij blijft. Waar gaat hij dan naar de WC? Waar poetst hij dan zijn tanden? Waar gaat hij zijn avondeten krijgen? Bij ons thuis? Het zijn vragen waar de één totaal geen moeite heeft en de ander, om wat voor reden dan ook, wat meer. 

Na toch nog even naar binnen te zijn geweest voor het tandjes poetsen en een WC-beurt vervolgde ik mijn weg richting Königslutter am Elm. Onderweg liep ik door een stukje platteland wat er ook weer prachtig bij lag in de ochtendzon. Opeens zag ik een roodachtig dier een sprongetje maken. Het was een jagende vos. Wellicht als je je vergrootglas erbij pakt kun je hem zien zitten:

Ik hoop nog steeds een wolf te zien op mijn reis, maar een knalrode vos blijft ook mooi om te zien. Even later kwam ik aan in het Koningsdom waar ik even een korte stop ging maken. Ook hier vergaapte ik me weer aan alle gebouwen die de Altstadt rijk is. 

Na een betrekkelijk korte pitstop in Königslutter am Elm was het tijd om door te stomen richting Helmstedt. En mein Gott, wat was deze trip langweilig. Om en nabij de tweeënhalf uur heb ik langs autowegen zonder fiets of voetgangerspaden moeten spenderen. Om de tijd te doden belde ik dus even met moeders. 

Omstreeks 16:00u naderde ik de buitenwijken van Helmstedt. Al in de verte zag ik echter een opvallende rotsformatie....zijn dat.....hunebedden?? En ja hoor, op een heuvel uitkijkend over het dal stonden een stel prehistorische stenen op en naast elkaar opgesteld. Het was een mooie opsteker van het voorgaande. 

Er waren toen ook wat koters van een jaar of 12 aan het spelen. Die vroegen mij of ik al veel gewandeld had. Na ze te hebben verteld over mijn reis kreeg ik de vraag of ik ook TikTok heb en werd hun respect naar mij betuigd. Toch leuk, even van die Duitse knaapjes wat bijpraten over mijn reis. 

De laatste opdracht van vandaag was het zoeken naar een geschikte overnachtingsplaats, waar ik ook gebruik kon maken van de WiFi. Dit vanwege het interview wat morgenochtend zal plaatsvinden met de PKN van Velp. Mijn knieën waren echter tamelijk beurs en na een deurtje te hebben geprobeerd ging ik al gauw zoeken naar een hotelletje. Ik zag het namelijk niet zitten om én een relatief slechte nachtrust te hebben, én vroeg op te moeten staan om alles in te pakken én te hopen op een goede WiFi verbinding. Dan maar de boel naar je eigen hand zetten. En zo geschiedde. 

In de avond ging ik nog even uit eten in het centrum van Helmstedt, maar na een klein rondje daar te hebben gelopen kwam ik tot de conclusie dat de stad zo dood was als een pier. En ik met deze stad. Tijd om te relaxen in mijn riante appartementje in plaats van een tent van 1.5 x 2m. Morgen weer een verhaaltje!